Μέσα σ’ όλα, μάλιστα, ο δημοφιλής καλλιτέχνης δεν δίστασε να μοιραστεί την πλέον άσχημη εμπειρία του από τον χώρο ολα αυτα τα χρόνια.
Για τους τσακωμούς στη δουλειά του
«Πολλές! Με τον αείμνηστο Τριβιζά, τον σκηνοθέτη, έπαιξα μπουνιές. Εγώ ήμουν πάντα καβγατζής, αλλά με την καλή έννοια. Δεν ήμουν δηλαδή τσόγλανος, να δημιουργώ θέματα χωρίς λόγο.
Ήμουν και νέο παιδί τότε, έβραζε το αίμα και τσακωνόμουν. Σε ό,τι αφορά το συμβάν με τον Τριβιζά, με είχαν βάλει οι συνάδελφοι να τον ρωτήσω για τα λεφτά μας. Κάναμε δυο τρεις μήνες πρόβες και δεν είχαμε πάρει τίποτα.
Πάω λοιπόν και του λέω ευγενέστατα, ‘’κύριε Τριβιζά, μήπως είναι εύκολο κάτι να γίνει με τα χρήματα για να τη βολέψουμε κι εμείς;’’.
Και μου απαντά: ‘’Είσαι τσογλάνι κι εγώ δεν πληρώνω». Και του λέω, «είσαι μαλ…της και σε πλακώνω’’. Και αρχίζουμε να παίζουμε μπουνιές.
‘’Θα σε σβήσω από τον χάρτη’’, μου λέει μετά. Ορισμένοι της αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε περιουσίες της. Με τρελαίνει αυτό. Μπορούσε να πει, ‘’παιδιά δεν έχω, θα το διευθετήσουμε’’. Είχαμε βγει της εφημερίδες τότε».
Εσύ που έζησες την εποχή της βιντεοκασέτας και την ιδιωτική τηλεόραση στην άνθηση της, έβγαλες λεφτά;
«Είμαι 50 χρόνια στη δουλειά, μια δεκαετία την έχω περάσει καλά μπορώ να πω, δόξα τω Θεώ, να μην είμαστε αγνώμονες. Αλλά αυτό ήταν.
Κι όταν λέμε καλά λεφτά, όχι αυτά που έπαιρνε π.χ. ο Ψάλτης, που με κάθε ταινία του μπορούσε να αγοράσει κι ένα διαμέρισμα – πολύ πιο κάτω.
Για να καταλάβεις τα μεγέθη, ονόματα τύπου Ψάλτη έπαιρναν 4.000.000 με 5.000.000 δραχμές για κάθε ταινία.
Εμείς παίρναμε 100.000, 200.000, το πολύ 300.000 δραχμές. Δεν ήταν βέβαια συνεχής η ροή των εσόδων οπότε τα έτρωγες αλλά ζούσες άνετα».
