Κάνουμε throwback στο μακρινό 1962 και στο σπίτι της σπουδαίας ηθοποιού του ελληνικού κινηματογράφου, Γεωργίας Βασιλειάδου.
Τα φώτα της δημοσιότητας είδε μία σπάνια φωτογραφία της αείμνηστης ηθοποιού μέσα από τον λογαριασμό του Αρη Λουπάση στο Instagram.
Συγκεκριμένα, η Γεωργία Βασιλειάδου απεικονίζεται στο σπίτι της στο Μαρούσι το 1962, ένα σπίτι που αποτελούσε την αμοιβή της ηθοποιού από τον Φιλοποίμενα Φίνο.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Άρη Λουπάση:
«Η Γεωργία Βασιλειάδου σε ξένοιαστες στιγμές στο νέο σπίτι της στο Μαρούσι το 1962, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί την αμοιβή της από τον Φιλοποίμενα Φίνο καθώς όταν του ζήτησε αύξηση των αποδοχών της από τις ταινίες για να καταφέρει να προικήσει την μοναχοκόρη της Φωτεινή, εκείνος της πρότεινε αντί της αμοιβής να αναλάβει την κατασκευή και την επίβλεψη του νέου σπιτιού.
Μετά από σκληρά και φτωχικά νεανικά χρόνια, θεωρούσε την ακίνητη περιουσία ως την καλύτερη επένδυση και έτσι στα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών κατάφερε με κόπο και πολύ μεράκι να δημιουργήσει τρία σπίτια.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 διαμένει μαζί με την κόρη της και τον δεύτερο σύζυγό της Κώστα Γάμπαρο στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου και συγκεκριμένα στην οδό Ζεφύρου όπου οι πρώτες καλλιτεχνικές επιτυχίες της επιτρέπουν να ανακαινίσει το σπίτι της και να αγοράσει ένα αυτοκίνητο Opel με το οποίο την μετέφερε ο σύζυγός της στο θέατρο, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν και σοφέρ του Βραζιλιάνου Πρέσβη στην Ελλάδα.
Κατά την διαμονή της στην συγκεκριμένη περιοχή διατελεί και δημοτικός σύμβουλος προσπαθώντας παρά τα εξαντλητικά ωράρια σε θέατρο και κιν/φο, να παρευρίσκεται στα δημοτικά συμβούλια και να συμβάλει με κάθε τρόπο στα κοινά και την στήριξη των συμπολιτών της.
Το νέο σπίτι της στο Μαρούσι θα το αγαπήσει πολύ και θα περάσει τα ωραιότερα χρόνια της ζωής της, ένας επίγειος παράδεισος πνιγμένος στα πεύκα και μια αυλή γεμάτη πολύχρωμα λουλούδια και γιασεμιά που τα περιποιείται καθημερινά η ίδια. Αγαπημένη καθημερινή της συνήθεια ο μεσημεριανός περίπατος με τον φίλο και γείτονά της ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, καταλήγοντας συνήθως σε ταβερνάκια στην Πεύκη για ουζάκι και ατέλειωτες συζητήσεις.
Και μόνο μια εικόνα από την ανεπανάληπτη αυτή καλλιτεχνική φυσιογνωμία είναι ικανή για να αποτυπώσει και να φέρει στις μνήμες αξέχαστες κιν/φικές στιγμές και εικόνες από μια άλλη ωραία εποχή που δεν ζήσαμε εμείς οι νεότεροι αλλά λατρέψαμε μέσα από το πανί».
