Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους ή φτωχούς. Σε πετυχημένους ή μη πετυχημένους ανθρώπους στον επαγγελματικό τους τομέα. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, σε οποιοδήποτε και τα συμπτώματα της χαρακτηρίζονται ύπουλα. Για αυτό πρέπει να ζητήσεις βοήθεια, δεν είσαι μόνος σου, δεν πρέπει να ντρέπεσαι να απευθυνθείς σε ειδικό. Είναι μια μάχη που δεν μπορείς να δώσεις μόνος, αλλά είναι μια μάχη που μπορείς να την κερδίσεις με βοήθεια και σωστή καθοδήγηση.
Η αρχή του κειμένου
«Όταν ζεις με κατάθλιψη τόσα χρόνια όσο εγώ -20 χρόνια!- μαθαίνεις πολλά για το πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος την ψυχική υγεία.
Ένα πράγμα συγκεκριμένα που οι άνθρωποι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν είναι ότι το να έχεις τάσεις αυτοκτονίας δεν συνεπάγεται από αυτοτραυματισμούς. Υπάρχουν φορές που τα τραύματα δεν είναι εξωτερικά.
Η δυστυχία δεν είναι πάντοτε εμφανής. Επίσης, δεν είναι κάτι που συμβαίνει αυθόρμητα. Η απόφαση να πεθάνεις μπορεί να λαμβάνεται επί τόπου – δηλαδή να μην έχει σχεδιαστεί από πριν ή να μην έχει μελετηθεί εκ των προτέρων. Το πώς φτάνεις όμως εκεί είναι μια άλλη ιστορία…
Η κατάθλιψη συσσωρεύεται με την πάροδο του χρόνου. Είναι εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μέρα με τη μέρα, και είτε το βλέπει κανείς είτε όχι, είτε το συζητάς είτε το αντιλαμβάνεται κάποιος άλλος – είναι εκεί. Παίζει με το μυαλό και τα συναισθήματά σου.
Σε απελπίζει. Σαν να μην υπάρχει διέξοδος από το σκοτεινό λάκκο στον οποίο έχεις πέσει. Σου ψιθυρίζει ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχες.
Αισθάνεσαι ότι έχεις αποτύχει ή ότι δεν είσαι αρκετά καλή και δεν θα γίνεις ποτέ – γιατί να προσπαθείς λοιπόν; Νιώθεις μόνη και χάνεις κάθε επιθυμία και κίνητρο για οτιδήποτε. Σκέφτεσαι πολύ συχνά τον θάνατο και να αναρωτιέσαι αν θα λείψεις σε κανέναν αν φύγεις.
Κάποιοι από εμάς ζούμε με αυτά τα συναισθήματα κάθε μέρα για πολλά χρόνια, αλλά ποτέ δεν τα κάνουμε πράξη.
Η συνέχεια του κειμένου
Θεραπεία, φαρμακευτική αγωγή, πίστη: αυτά τα πράγματα σε φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Ακόμα κι αν τα κάνεις όλα σωστά – τρως υγιεινά, γυμνάζεσαι, έχεις αγάπη και υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους σου, πιστεύεις στον θεό και προσεύχεσαι δεν σημαίνει ότι είσαι καλά μέσα σου.
Η κατάθλιψη μπορεί να προέρχεται από τραύματα του παρελθόντος, άγχος, χημικές ανισορροπίες και πολλά άλλα. Μερικές φορές ακόμη και από συνδυασμό όλων αυτών των πραγμάτων. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή της μπορεί να είναι τόσο δύσκολη.
Μπορείτε να επεξεργαστείς το ψυχικό τραύμα και να αναζητήσεις την κατάλληλη θεραπεία, αλλά ποτέ δεν το ξεφορτώνεσαι. Η διαχείριση του άγχους μπορεί να βοηθήσει, αλλά δεν μπορεί να απομακρύνει τις καταστάσεις που στο προκαλούν.
Τα φάρμακα μπορούν να θεραπεύσουν μια χημική ανισορροπία, αλλά δεν μπορούν να διορθώσουν το πρόβλημα εντελώς, και συχνά αυτά τα φάρμακα συνοδεύονται από πολλές πραγματικά όχι ευχάριστες παρενέργειες που μπορεί, μερικές φορές, να επιδεινώσουν τα συμπτώματα.
Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, γινόμαστε επαγγελματίες στο να κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικα χαμόγελα. Στο να λέμε “είμαι καλά” και να συνεχίζουμε τη μέρα μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Στο να κρατάμε τον πόνο κρυμμένο, επειδή το να τον αναγνωρίσουμε είναι πολύ δύσκολο.
Κάποιοι θα πουν ότι είσαι αχάριστη, ότι άλλοι άνθρωποι περνούν χειρότερα από εσένα, θα σε κατηγορήσουν ότι αναζητάς την προσοχή τους. Και όσο εσύ φωνάζεις για βοήθεια, σου γυρνάνε την πλάτη. Σου λένε να το χωνέψεις και ότι θα είσαι μια χαρά. Και μετά, όταν τελικά κάποιος λυγίζει, αναρωτιούνται γιατί.
Στους ανθρώπους αρέσει να ισχυρίζονται ότι θα ήταν εκεί για κάποιον αν πάλευε με κατάθλιψη ή σκέψεις αυτοκτονίας. Κάνουν τις αναρτήσεις copy-and-paste στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και λένε στους ανθρώπους ότι είναι σημαντικοί και ότι θα είναι δίπλα τους αν χρειαστούν βοήθεια. Αλλά όταν πραγματικά έρχεται αυτή η ώρα, πόσοι το κάνουν πράξη;
Μην παίζετε με τις ζωές των ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο. Αν λέτε ότι είστε ένα ασφαλές μέρος για οποιονδήποτε αγωνίζεται, καλύτερα να το εννοείτε. Μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
Αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που είναι τόσο δύσκολο για όσους αγωνίζονται να το εκφράσουν ή να ζητήσουν βοήθεια. Πολύ συχνά οι απαντήσεις κάνουν την κατάσταση χειρότερη. Έτσι μαθαίνουμε να το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας. Δεν πρέπει όμως!
Το τέλος του κειμένου:
Σε όποιον εκεί έξω αγωνίζεται αυτή τη στιγμή, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι. Παρακαλώ ζητήστε βοήθεια. Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Ξέρω ότι δεν είναι όλοι καλοί στις αντιδράσεις τους. Αλλά υπάρχουν καλοί άνθρωποι εκεί έξω που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν. Που θα ακούσουν χωρίς να κρίνουν και θα είναι σύμμαχοι στον αγώνα σας.
Μιλήστε λοιπόν σε κάποιον. Σε ένα μέλος της οικογένειας. Ένα φίλο. Καλέστε ή στείλτε μήνυμα σε μια τηλεφωνική γραμμή. Βρείτε έναν θεραπευτή. Ό,τι λειτουργεί καλύτερα για εσάς. Γιατί παρά τα όσα μπορεί σου ψιθυρίζει η κατάθλιψη, μετράς. Σε αγαπούν. Μπορείς να το ξεπεράσεις αυτό.
Αλλά αυτή η μάχη δεν μπορεί να δοθεί μόνη. Προσπαθώντας να την πολεμήσετε μόνοι σας, η κατάθλιψη κερδίζει. Γι’ αυτό βρείτε την ομάδα σας, τους συμμάχους σας, και αφήστε τους να πολεμήσουν στο πλευρό σας.
Αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω κι εγώ. Γιατί μαζί κερδίζουμε.»
