Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, με πορεία που ξεπέρασε τις τέσσερις δεκαετίες και καθιέρωση που αγκάλιασε τόσο το κοινό όσο και την καλλιτεχνική κοινότητα.
Από το Διακοφτό στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές
Ο Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας στις 12 Ιουλίου 1912. Μετά τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, στον ρόλο ενός ιππότη στον «Βασιλιά Ληρ». Παρέμεινε στο Εθνικό Θέατρο έως το 1941 και στη συνέχεια συμμετείχε σε μερικούς από τους σημαντικότερους θιάσους της εποχής. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1947 στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας» και συμμετείχε συνολικά σε 136 ταινίες, μεταξύ των οποίων οι: «Η βίλα των οργίων», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» και «Ο κύριος Πτέραρχος». Την τελευταία του κινηματογραφική παρουσίαση έκανε στο «Ταξίδι στα Κύθηρα». Στην τηλεόραση, ο ρόλος του κυρ-Γιώργη στο «Λούνα Παρκ» τον καθιέρωσε στο ευρύ κοινό.
Η προσωπική ζωή ενός σεμνού καλλιτέχνη
Ο Παπαγιαννόπουλος δεν παντρεύτηκε ποτέ, αν και διατηρούσε πλούσια προσωπική ζωή. Συνήθιζε να αστειεύεται για το ροχαλητό του λέγοντας: «Εγώ ροχαλίζω πολύ, ποια γυναίκα θα με ανεχτεί;» και όταν ο Αλέκος Σακελάριος τον ρώτησε για γάμο, απάντησε: «εγώ να παντρευτώ; Δεν πάω να πνιγώ καλύτερα;». Αν και συνοδευόταν συχνά από νεότερες γυναίκες, τις παρουσίαζε ως «ανιψιές», τόσο για να προστατέψει τις ίδιες όσο και για να διαφυλάξει την ιδιωτικότητά του.
Ο στενός του συνεργάτης Γιάννης Δαλιανίδης γνώρισε αρκετές από αυτές, ενώ ο ίδιος ζητούσε διακριτικά «ένα μικρό ρολάκι για την ανιψιά του» σε παραγωγές. Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει: «Ούτε ωραίος είμαι, ούτε τον γόη κάνω και δεν σέρνονται οι γυναίκες πίσω μου», τονίζοντας την σεμνότητά του απέναντι στη δημοσιότητα.
Το ανεκπλήρωτο ειδύλλιο και τα τελευταία χρόνια
Ο μεγάλος του έρωτας, όπως έχει μαρτυρήσει ο ανιψιός του Τάκης Βλαστός, ήταν η ηθοποιός Άννα Καλουτά. Αν και την ερωτεύτηκε βαθιά, δεν την κατέκτησε ποτέ, καθώς εκείνη διατηρούσε σχέση με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ο ίδιος σεβάστηκε τη σχέση τους, όμως η απόρριψη τον πλήγωσε βαθιά, οδηγώντας τον, για ένα διάστημα, σε απομόνωση. Ο Παπαγιαννόπουλος έζησε μοναχικά τα τελευταία χρόνια της ζωής του και έφυγε από τη ζωή στις 13 Απριλίου 1984, στο σπίτι του, όπου τον βρήκαν λίγες ημέρες αργότερα.
Ο Δήμος Διακοπτού τίμησε τη μνήμη του τοποθετώντας προτομή του στην παραλία της περιοχής, αναγνωρίζοντας όχι μόνο το έργο του, αλλά και τις πολλές αγαθοεργίες που προσέφερε σιωπηλά στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Το 1968, βραβεύτηκε με το Βραβείο Ελλήνων Κριτικών για την ερμηνεία του στην ταινία «Το κανόνι και το αηδόνι».
