Η Άγκυρα επιδιώκει να πραγματοποιηθεί η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν-Ζελένσκι στην Κωνσταντινούπολη και, όπως όλα δείχνουν, δεν το πετυχαίνει. Ούτε η επιθυμία της για επανένταξη στο πρόγραμμα των F-35 ικανοποιείται. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αυτές οι δυσκολίες ευνοούν τη χώρα μας.
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Χ. Φιντάν τηλεφωνεί συνεχώς στον Αμερικανό ομόλογό του Μ. Ρούμπιο και ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ.Ερντογάν επικοινώνησε χθες με τον Ρώσο πρόεδρο Β. Πούτιν. Πέρα από την προφανή προσπάθεια παραγοντισμού, ασκούν πίεση μήπως και γίνει η κυοφορούμενη συνάντηση κορυφής για το ουκρανικό σε τουρκικό έδαφος. Αλλά ο Τραμπ προτιμά τη Βουδαπέστη, στη χώρα του φίλου του Β. Ορμπαν, και οι εναλλακτικές που συζητούνται (πχ Γενεύη) δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας στην τουρκική πλευρά.
Αλλωστε, είναι αυτονόητο ότι ο Ρ. Τ. Ερντογάν, αν μπορούσε, θα είχε μιλήσει με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, όχι μόνο με τον Πούτιν, κάτι που, για την ώρα, δεν το καταφέρνει. Και μπορεί ο Γάλλος πρόεδρος Εμμ. Μακρόν να υπερασπίζεται δημόσια την ανάγκη συμμετοχής της Τουρκίας στις συνομιλίες για το ουκρανικό και στην ειρηνευτική δύναμη που ενδέχεται να αναπτυχθεί στην Ουκρανία, όμως από τον Λευκό Οίκο δεν έχει ειπωθεί τίποτα σχετικό.
Όχι μόνο αυτό, αλλά επαναβεβαιώθηκε ότι η (αρνητική) θέση της αμερικανικής κυβέρνησης για την επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35 δεν έχει αλλάξει. Το γραφείο Νομοθετικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, απαντώντας σε επιστολή του βουλευτή Κ. Πάππας, εξηγεί ότι παραμένει η προσήλωση στη νομοθεσία που εμποδίζει την Τουρκία να αποκτήσει F-35, λόγω της κατοχής του ρωσικού συστήματος των S-400.
Σε μια συγκυρία γεωπολιτικής μεγαλομανίας για τον Ερντογάν, η μη συμμετοχή του, και μάλιστα πρωταγωνιστικά, στις διεργασίες για το ουκρανικό είναι πλήγμα. Και, με βάση τη νοοτροπία που έχει δείξει μέχρι τώρα, θα το παλέψει μέχρι τέλους, προκειμένου να πάρει το ρόλο που θεωρεί ότι του αναλογεί και θα αναζητήσει, όπου και όπως μπορεί, διπλωματικές επιτυχίες.
Η υπό συζήτηση στρατιωτική συνεργασία με την Αίγυπτο, που εύλογα ενοχλεί την ελληνική πλευρά, σίγουρα δεν αρκεί για να “χορτάσει” ο Ρ. Τ. Ερντογάν που πάντα θέλει να παίρνει μέρος στο μεγάλο παιχνίδι και αυτή την περίοδο το μεγάλο παιχνίδι έχει στο κέντρο του το Κίεβο.
Ο αυτονόητος εκνευρισμός του Τούρκου προέδρου μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους, ο χειρότερος από τους οποίους για τη χώρα μας θα ήταν να εξαχθεί στα ελληνοτουρκικά.
Γιατί μπορεί ο Τραμπ να μη δείχνει εγκαρδιότητα σ αυτή τη φάση στον Ερντογάν, όμως μοιράζεται μαζί του κοινές αντιλήψεις, αρχές και συμπεριφορές: Την περιφρόνηση για το διεθνές δίκαιο, τον αυταρχισμό, την επιθετικότητα, τον αναθεωρητισμό. Και αυτό σημαίνει ότι μπορούν να συνεννοηθούν σε αυτό το επίπεδο, αν χρειαστεί. Το ερώτημα είναι πότε θα χρειαστεί και αν θα προκαλέσει ο Ερντογάν μια κατάσταση που θα υποχρεώσει τον Τραμπ να στρέψει το ενδιαφέρον του στην ανατολική Μεσόγειο.
