Σοκ και νέα ερωτήματα προκαλεί η απολογία της Ειρήνης Μουρτζούκου, η οποία το πρωί της Δευτέρας 14 Ιουλίου οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, μετά την απόφαση για την προφυλάκισή της.
Αν και το συγκεκριμένο στάδιο της δικαστικής διαδικασίας αφορούσε τις υποθέσεις τεσσάρων θανάτων παιδιών, η ίδια επέλεξε να αναφερθεί και σε μία ακόμη υπόθεση, αυτή του μικρού Παναγιώτη, για την οποία, προς το παρόν, δεν έχει επισήμως απολογηθεί.
Μέσα από τις τελευταίες γραμμές του υπομνήματός της, η Μουρτζούκου στρέφει τα βέλη της σε μια άλλη γυναίκα, μητέρα του μικρού Παναγιώτη, υπονοώντας ότι φέρει ευθύνες για τον τραγικό χαμό του. Μάλιστα, σε μια κίνηση που εντείνει ακόμη περισσότερο το μυστήριο γύρω από τις προσωπικές της σχέσεις, αποκάλυψε ότι η συγκεκριμένη γυναίκα την φιλοξενούσε μυστικά στο σπίτι της μέχρι και έναν μήνα πριν τη σύλληψή της.
Η εξομολόγησή της
«Ήταν ο λόγος για τον οποίο ζούσα και έβρισκα δύναμη να ξεπεράσω τους “δαίμονές” μου. Αναφέρω ευθαρσώς πως, για τον θάνατό του, δεν έχω την παραμικρή ευθύνη, συμμετοχή, συνέργεια, αντιθέτως ευθύνεται η μητέρα του Καλλιόπη…
Η ανωτέρω Καλλιόπη… , όλους αυτούς τους μήνες προσπαθεί να με οδηγήσει στην ανάληψη της ευθύνης για τον θάνατο του παιδιού της, πλην μου είναι αδύνατον να “χρεωθώ” τον θάνατο της τελευταίας ελπίδας σωτηρίας της ζωής, της ψυχής, της ύπαρξής μου. Είναι χαρακτηριστικό πως, από την ημέρα θανάτου του Παναγιώτη (5/8/2024) έως και τον μήνα Ιούνιο του έτους 2025 με φιλοξενούσε, κρυφά, στην οικία της στην Αμαλιάδα, γεγονός ασφαλώς μη συμβατό με την, παρουσιαζόμενη δημοσίως, εικόνα της εξοργισμένης (δήθεν) μητέρας με τη “δολοφόνο” του παιδιού της», ανέφερε στην κατάθεσή της και πρόσθεσε:
«Πράγματι, το μεν τα υπόλοιπα βρέφη ήταν βρέφη, ηλικίας έως 6 μηνών, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν μεγάλο παιδί, ηλικίας 15 μηνών, το δε τα υπόλοιπα βρέφη ήταν κορίτσια, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν αγόρι. Καταλυτικό ρόλο έχει διαδραματίσει και άλλος-η άνθρωπος, αφού δέχομαι συνεχείς και έντονες απειλές για τη ζωή μου και τη σωματική μου ακεραιότητα».
«Η παιδική μου ηλικία ήταν άθλια. Η μητέρα μου όχι μόνο δεν εργαζόταν αλλά κυριολεκτικά η καθημερινή εικόνα που είχα μεγαλώνοντας ήταν: καφές, τσιγάρα και υπολογιστής. Ουδέποτε ασχολήθηκε μαζί μου ή με τα αδέρφια μου, αντιθέτως γι΄αυτήν ήμασταν «βάρος» που δεν της επιτρέπαμε να ζήσει την ζωή της. Μου επέβαλε να ζητιανεύω στις εκκλησίες για να της φέρνω χρήματα, με ανάγκασε να εκδίδομαι από την ηλικία των 15 ετών και με Έλληνες όσο και με αλλοδαπούς για να εισπράττει χρήματα» κατέληξε.
