Ο Χρήστος Μάστορας, τα τελευταία 24ωρα, βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας λόγω της σύλληψής του , κάτι που έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις και ερωτήματα. Όμως, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και τα πρόσφατα γεγονότα, υπάρχει μια αληθινή ιστορία που αφορά τη ζωή του και την οποία λίγοι γνωρίζουν. Πρόκειται για το περιστατικό που ο ίδιος ο τραγουδιστής είχε αναφέρει στο παρελθόν, όταν κόντεψε να χάσει τη ζωή του από… λευχαιμία.
Η ιστορία αυτή, εκτός από το γεγονός ότι αναδεικνύει μια διαφορετική πλευρά του Χρήστου Μάστορα, μας θυμίζει πως οι διάσημοι είναι άνθρωποι και αυτοί, με τις δικές τους μάχες και προκλήσεις. Το περιστατικό αυτό, που συνέβη πριν από χρόνια, αποδεικνύει πως η ζωή μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με καταστάσεις που μας φέρνουν στα όρια, και όταν αυτές οι καταστάσεις συνδέονται με τη φήμη και το παρελθόν ενός προσώπου, μας προκαλούν να δούμε τη συνολική του πορεία με άλλο μάτι.
Χρήστος Μάστορας: «Οι γιατροί έλεγαν “Το παιδί είναι ξεγραμμένο. Ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα”»
Σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή συνέντευξη, λοιπόν, που είχε παραχωρήσει κοντά στο 2017, ο Χρήστος Μάστορας, στο Down Town και τη Φανή Πλατσατούρα, είχε αναφερθεί τόσο στην καταγωγή του όσο και στη μάχη που έδωσε με τη λευχαιμία, στην ηλικία των 2 ετών.
«Κατάγομαι από μία ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Η καταγωγή μου, συγκεκριμένα, είναι από το Βοδίνο Δρόπολης. Είναι ένα χωριό της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, ακριβώς πάνω στα σύνορα. Έζησα εκεί μέχρι τα 3,5 χρόνια μου, που πέρασα μάλιστα μια σοβαρή παιδική ασθένεια και μετά ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα.
Αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα λευκά και τα ερυθρά μου αιμοσφαίρια. Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Βασικά, όταν ήμουν δύο ετών, ανακαλύψαμε ότι δεν είχα καθόλου ερυθρά αιμοσφαίρια. Άρχισαν να μου κάνουν μεταγγίσεις αίματος, είχα ένα είδος λευχαιμίας. Γύρισαν λοιπόν οι γιατροί και είπαν στους γονείς μου «Το παιδί είναι ξεγραμμένο. Ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα».
Εκείνα τα χρόνια ζούσε σε ένα διπλανό χωριό από το δικό μας ένας genius και λίγο παλαβός γιατρός, ο Αχιλλέας. Ήταν πολύ γνωστός στους κατοίκους εκεί γιατί θεράπευε διάφορες ασθένειες. Ο πατέρας μου έψαξε να τον βρει και να ζητήσει τη βοήθειά του. Να φανταστείς, κοιμήθηκε δύο μέρες σε αχυρώνα μέχρι να καταφέρει να τον εντοπίσει. Ο Αχιλλέας, λοιπόν, είδε τις εξετάσεις μου, έδωσε στους γονείς μου να πίνω κρυφά μέσα στο νοσοκομείο ένα φαρμακευτικό σκεύασμα από βότανα που έφτιαξε ο ίδιος και κάπως έτσι έγινε το θαύμα. Σε λίγες μόλις εβδομάδες κοκκίνησε ξανά το πρόσωπό μου. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έκαναν λόγο για θαύμα. Οι ίδιοι είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν τους είπαμε βέβαια ποτέ γι’ αυτά τα βότανα που έπαιρνα κρυφά. Όταν πια έγινα τελείως καλά, ήρθαμε στην Αθήνα. Ήταν τη δεκαετία του ’90».
