Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη η ηθοποιός Χριστιάνα Καρνέζη μίλησε ανοιχτά για τις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε, για την μάχη της με την κατάθλιψη αλλά και πως ο γνωστός κωμικός Μάρκος Σεφερλής την βοήθησε σε αυτήν την ιστορία.
Ανάμεσα στους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν στη σειρά «Super Mammy» του ΑΝΤ1 είναι και η Χριστιάνα Καρνέζη. Η ταλαντούχα ηθοποιός υποδύεται την Μπέτυ, τη γυναίκα του ξυλουργού Στάθη Μπιρμπίλη (Κώστας Σόμμερ) και μητέρα του οκτάχρονου Μπίλυ.
Χριστιάνα Καρνέζη: «Ο Μάρκος Σεφερλής με έβγαλε από τα σκοτάδια της κατάθλιψης»
Έχει μια σχέση αγάπης – μίσους με την πεθερά της Χαρίκλεια (Μάρκος Σεφερλής), η οποία τη συμπαθεί μεν, αλλά δεν διστάζει -όταν θεωρεί ότι θίγεται ο καλοπροαίρετος και ήρεμος γιος της- να ρίξει μπηχτές εναντίον της.
Περισσότερες πληροφορίες για την Χριστιάνα Καρνέζη
Και αν οι τηλεθεατές έχουν μπει για τα καλά στη ζωή της Μπέτυς, πόσοι άραγε ξέρουν τα χτυπήματα της μοίρας στη ζωή της Χριστιάνας Καρνέζη; Η ηθοποιός υποδέχτηκε την «Espresso» στο κατάστημα ρούχων Kleopatra K. Boutique που άνοιξε με πολύ κόπο στον Βύρωνα (Αγίας Σοφίας 100) και μίλησε για το πώς ο Μάρκος Σεφερλής και η Ελενα Τσαβαλιά έγιναν η οικογένειά της όταν έμεινε ορφανή, αλλά και πώς ο αγαπητός κωμικός την έβγαλε από τα σκοτάδια της κατάθλιψης μετά τον θάνατο των γονιών της!
Εδώ και πέντε χρόνια είμαι στον θίασο του Μάρκου Σεφερλή. Νιώθω πολύ τυχερή που βρίσκομαι υπό την προστασία του Μάρκου και της Ελενας Τσαβαλιά! Τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους, οικογένειά μου! Είναι γλυκύτατοι άνθρωποι, όπως και η μητέρα του Μάρκου, η κυρία Χαρίκλεια, που δεν χάνει παράσταση, κι έτσι έχω τη χαρά να τη βλέπω. Πραγματικά ο Μάρκος στο «Super Mammy» έχει ξεπατικώσει τη μάνα του. Πρόκειται για την κλασική Ελληνίδα μαμά τού «ντύσου, θα κρυώσεις» και «πάρε το ταπεράκι για να φας σπιτικό φαγητό».
Αναλυτικά η συνέντευξη της Χριστιάνας Καρνέζη
Πώς την έχτισες την ηρωίδα σου την Μπέτυ;
Με πολλή βοήθεια από τον Μάρκο Σεφερλή! Η Μπέτυ είναι η νύφη που τρώγεται με την πεθερά της, τη Χαρίκλεια. Μπορεί να την αγαπάει, αλλά δεν της χαρίζεται. Επειδή ο άντρας της Μπέτυς, ο Στάθης, είναι ο πιο αγαθός και ο πιο ήρεμος άνθρωπος της οικογένειας Μπιρμπίλη, η Χαρίκλεια νομίζει ότι η Μπέτυ τον κάνει ό,τι θέλει και μπορεί και να μην έχει κι άδικο. Όμως ο Στάθης είναι από τη φύση του πράος άνθρωπος, του μέτρου μέσα στην τρελή οικογένειά του, και τους αντιμετωπίζει όλους με χιούμορ. Η Μπέτυ, ωστόσο, είναι καλή μαμά και εκεί η Χαρίκλεια δεν έχει να πει και πολλά. Εγώ δεν έχω παντρευτεί ώστε να έχω δικό μου παιδάκι, αν και θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω αυτό το σημαντικό βήμα στη ζωή μου, καθώς έχω χάσει και τους δύο γονείς μου και θέλω να αναπληρώσω αυτό το κενό. Μακάρι η ζωή να μου δώσει και πέντε παιδιά. Να κάνω μια μεγάλη, ωραία οικογένεια. Τη μητέρα μου την έχασα στα 19 μου και η πληγή αυτή δεν λέει να κλείσει. Ύστερα από λίγα χρόνια έχασα και τον πατέρα μου. Οι δυο τους είχαν χωρίσει και έμεναν σε διαφορετικές περιοχές. Η καταγωγή μου είναι από τη Μάνη και την Κρήτη, αν και μένω χρόνια στην Αθήνα. Ωστόσο οι γονείς μου είχαν καλή σχέση για τα παιδιά τους. Πλέον έχω τις αδελφές μου και τους φίλους μου για οικογένεια.
Πώς αντιμετώπισες τον θάνατο της μητέρας σου;
Ήταν πολύ ξαφνικό για μένα, έχασα τις σταθερές μου. Όλο αυτό έγινε πολύ απότομα. Πέθανε από καρκίνο. Όταν πήγε να τον αντιμετωπίσει με θεραπείες, ήταν πολύ αργά. Ήταν μια ξανθιά κούκλα 45 ετών. Το 2010 ήμουν σε βαθιά κατάθλιψη. Η μητέρα μου μού έφερνε το γάλα στο κρεβάτι. Ενηλικιώθηκα μέσα σε ένα βράδυ. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή το 2018, μέσα σε οκτώ χρόνια από τον θάνατο της μαμάς. Δεν είχε τίποτα. Μιλούσαμε, γελούσαμε και έπαθε ανακοπή καρδιάς. Σοκ! Μια παγωμένη αίσθηση. Ήμουν στο Δελφινάριο, Κυριακή ήταν, θυμάμαι, και την επόμενη μέρα θα έφευγα για την Τζια. Ο πατέρας μου, σαν να προαισθανόταν ότι θα πεθάνει, μου έλεγε στο τηλέφωνο ότι η ζωή κάθε ανθρώπου κρέμεται σε μια κλωστή, αλλά ο θάνατος δεν τον φοβίζει… Και μου έλεγε ότι οι γονείς πάντα προσέχουν τα παιδιά τους από τον ουρανό. Είπα από μέσα μου «μα τι μου λέει;». Την επομένη το μεσημέρι τον έπαιρνα συνέχεια τηλέφωνο στη δουλειά του, αλλά δεν απαντούσε. Τότε με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν: «Ο πατέρας σου “έφυγε”». Ύστερα και από αυτό το χτύπημα της μοίρας είχα παραιτηθεί απ’ όλα. Ζούσα μέσα στη μελαγχολία, άρχισα την ψυχοθεραπεία πάλι, γιατί έκανα πολύ άσχημες σκέψεις. Είχα κατάθλιψη. Όλα ήταν μαύρα. Καθόμουν μέσα στο σπίτι κλεισμένη. Όταν πέθανε η μάνα μου, έλεγα «τουλάχιστον ό,τι και να σου συμβεί τώρα, έχεις τον μπαμπά να σε βοηθήσει». Με το που «έφυγε» και ο μπαμπάς, είπα: «Και τώρα πάτησε γερά στα πόδια σου, Χριστιάνα».
Τι αισθάνεσαι;
Πολλές φορές που βιώνω κάτι χαρούμενο ή στενάχωρο με πιάνουν τα κλάματα και λέω: «Α, ρε μάνα μου, πού είσαι!» Η μητέρα μου ήταν το παν για μένα. Μοιραζόμασταν τα πάντα. Ο Θεός μού δίνει δύναμη και συνεχίζω τη μάχη. Είμαι βιοπαλαίστρια. Παράλληλα με το θέατρο άνοιξα τη δική μου μπουτίκ ρούχων, την Kleopatra Κ., στον Βύρωνα. Το όνομά μου είναι Κλεοπάτρα – Χριστιάνα. Έδωσα στην μπουτίκ το πρώτο μου όνομα. Συγκέντρωσα ένα ποσό και λέω «θα ξεκινήσω την επιχείρηση». Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είμαι Κριός με Τοξότη στο ζώδιο και δεν το βάζω κάτω. Τα ρούχα τα λατρεύω. Πηγαίνω στο εξωτερικό και τα φέρνω. Κάθε κομμάτι είναι μοναδικό. Και όλα σε προσιτές τιμές. Τώρα ετοιμάζω και τη δική μου κολεξιόν που θα την ονομάσω Κleopatra K.
Οι δηλώσεις της Χριστιάνας Καρνέζη για τον Μάρκο
Πώς έγινες ηθοποιός;
Αρχικά ασχολήθηκα με το μόντελινγκ. Αλλά στον ελεύθερο χρόνο μού άρεσε να βλέπω σινεμά και θέατρο. Όταν έχασα τη μητέρα μου, αποφάσισα, για να ξεφύγω λίγο από τον πένθος, να ασχοληθώ με την υποκριτική και τον χορό, που μου άρεσε πολύ, για να ξεφύγει η σκέψη από την απώλεια. Αφού τελείωσα τη σχολή, πήγα σε οντισιόν που έκανε ο Μάρκος Σεφερλής. Αν δεν είχα πάει, θα είχα τρελαθεί. Ήθελα πολύ να μπω στον θίασο του Μάρκου για να γελάω κι εγώ, να διασκεδάζω, το είχα ανάγκη. Θυμάμαι στην οντισιόν ο ρόλος μου είχε και πολύ τραγούδι. Εκεί δεν ήμουν και πολύ καλή και λέω «σίγουρα τον ρόλο θα τον πάρει άλλη κοπέλα». Ο Μάρκος μού είπε: «Θα τον πάρεις τον ρόλο, αλλά θα κολυμπήσεις στα βαθιά». Μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή, που έτρεχα σε ψυχολόγους για να περάσω την κατάθλιψη από την ορφάνια. Αυτό ήταν θείο δώρο για μένα. Το 2017 ανέβηκα στη σκηνή, στο καλοκαιρινό Δελφινάριο, και από τότε κάθε καλοκαίρι νιώθω τη λατρεία του κόσμου για το πρόσωπο του Σεφερλή. Στο πρόσωπο του Μάρκου και της Έλενας Τσαβαλιά βρήκα και πάλι την οικογένειά μου. Όταν είχα ένα πρόβλημα στο πόδι μου, αυτή που με έτρεχε στους γιατρούς ήταν η Έλενα. Την αγαπάω πάρα πολύ. Είναι εκπληκτικός άνθρωπος.
Πώς νιώθεις στον πρώτο σου τηλεοπτικό ρόλο;
Η τηλεόραση είναι πολύ δυνατό μέσο. Για μένα είναι μεγάλη εμπειρία. Αν και δεν την αλλάζω με το θέατρο, γιατί στο σανίδι νιώθεις αμέσως την ανταπόκριση του κοινού. Το θετικό είναι ότι το «Super Mammy» γυρίζεται με ζωντανό κοινό και έτσι πάλι υπάρχει αυτή η διαδραστικότητα. Η σειρά κατάφερε να έχει σιγά σιγά το δικό της κοινό και αυτό που ξέρω είναι ότι θα συνεχιστεί και τη σεζόν 2022-2023. Ο κόσμος έχει τόση ανάγκη να γελάσει ύστερα από δύο εγκλεισμούς στα σπίτια του.
Πώς πέρασες στις δύο καραντίνες;
Στην πρώτη καραντίνα είχα φοβηθεί τόσο πολύ, που δεν έβγαινα ούτε για περπάτημα, νόμιζα ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου βλέποντας τα φέρετρα στην Ιταλία. Στη δεύτερη καραντίνα με βοήθησε να ξεπεράσω το σοκ του κορονοϊού η δουλειά. Μάθαινα τους ρόλους μου. Μετά άρχισα να πηγαίνω στο θέατρο με τη μάσκα και με τεστ. Η πανδημία και οι καραντίνες έβγαλαν πολύ θυμό και οργή στην κοινωνία, αλλά και ενδοοικογενειακή βία. Όποιες σχέσεις και γάμοι δεν στηρίχτηκαν στην αγάπη, η συμβίωση των μελών τους στην πανδημία ήταν προβληματική. Πόσες δολοφονίες γυναικών και πόσες κακοποιήσεις παιδιών βγήκαν στην επιφάνεια… Αλλά πάντα θα θυμάμαι τη μητέρα μου που έλεγε πως η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Τον βλέπεις τον τοξικό άνθρωπο, τον χειριστικό, τον νιώθεις. Δεν φτάνεις από τη μια στιγμή στην άλλη στο χώμα. Μην αγνοείτε τα σημάδια, τα νεύρα, τις φωνές, τα σπρωξίματα στους καβγάδες. Και ο θυμός έχει όρια. Θυμάμαι ότι είχα μια σχέση που με μείωνε. Ο άνθρωπος αυτός μου μιλούσε άσχημα, με υποτιμούσε. Μου προκαλούσε ταραχή και φόβο. Έκλαιγα συχνά. Λέω «αν ξεκινήσαμε με αυτά τα άσχημα σημάδια, τι θα γίνει μετά, πόσο θα κακοπεράσω ακόμη;» Έκανα και πάλι ψυχοθεραπεία και ατσάλωσα τον εαυτό μου. Είπα μέσα μου: «Αξίζω να με σέβονται, να με αγαπούν, να μου μιλάνε με ηρεμία και ευγένεια». Ναι, ζούσα σε μια κακοποιητική σχέση, λεκτική, και δεν το ήξερα. Πλέον ξέρω πότε γίνεται bullying από κόμπλεξ και τι επιχειρείται. Όχι, η ζήλια δεν δικαιολογεί την ψυχική, λεκτική βία. Θέλω στη ζωή μου υγεία, γαλήνη, χαρά και ηρεμία. Αυτά είναι που κοιτάω σε μια σχέση και όχι τα μεγάλα λόγια, την ομορφιά και τα υλικά αγαθά, τη φήμη και την εξουσία
