Συγγενείς και φίλοι είπαν σήμερα το τελευταίο «αντίο» στην εκπαιδευτικό
Σε κλίμα βαθιάς οδύνης η εκπαιδευτική κοινότητα της Φθιώτιδας είπε σήμερα το τελευταίο «αντίο» στην 60χρονη Ευαγγελία Ζωγραφάκη, η οποία για χρόνια υπηρέτησε με συνέπεια στο 2ο ΕΠΑΛ Λαμίας.
Θρήνος στην κηδεία της καθηγήτριας
Ανείπωτη θλίψη έχει σκορπίσει στη Λαμία και σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα ο ξαφνικός θάνατος μιας 60χρονης εκπαιδευτικού, μητέρας δύο παιδιών, η οποία κατέρρευσε το πρωί της Δευτέρας μέσα στο σχολείο όπου υπηρέτησε με αγάπη, χιούμορ και αφοσίωση για σχεδόν 20 χρόνια.
Η Εύα, όπως την αποκαλούσαν όλοι, ετοιμαζόταν να μπει στην τάξη για το μάθημά της όταν αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία και έπεσε λιπόθυμη στα σκαλιά του σχολείου, μπροστά στα μάτια συναδέλφων και μαθητών της.
Οι παρευρισκόμενοι έσπευσαν αμέσως να τη βοηθήσουν, ενώ το ΕΚΑΒ ειδοποιήθηκε και έφτασε μέσα σε λίγα λεπτά. Η εκπαιδευτικός μεταφέρθηκε στα Επείγοντα του Νοσοκομείου Λαμίας, όπου οι γιατροί έδωσαν μάχη για να την επαναφέρουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, ενώ τα ακριβή αίτια θα αποσαφηνιστούν μετά τη νεκροψία – νεκροτομή από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Στερεάς Ελλάδας.
«Ήταν πάντα δίπλα στους μαθητές της»
Όπως αναφέρουν οι συνάδελφοί της, η Εύα υπήρξε παράδειγμα δασκάλας και ανθρώπου. Είχε την ικανότητα να καταλαβαίνει τις ανησυχίες και τις ανάγκες των μαθητών, να τους καθοδηγεί με διακριτικότητα και αγάπη, να τους προστατεύει χωρίς ποτέ να τους εκθέτει.
«Ήταν πάντα εκεί – με μια καλή κουβέντα, με χιούμορ, με ενδιαφέρον. Ήξερε να πλησιάζει τα παιδιά, να τα εμπνέει, να τα κάνει να πιστέψουν στον εαυτό τους», λένε συγκινημένοι όσοι τη γνώριζαν.
Η παρουσία της ήταν το στίγμα του σχολείου: ζωντάνια, γέλιο, αλληλεγγύη. Με την χαρακτηριστική φωνή και το αστείρευτο χαμόγελο, έδινε κουράγιο σε όλους.
Το σχολείο «της ζωής της»
Το 2ο ΕΠΑΛ Λαμίας ήταν το δεύτερο σπίτι της. Εκεί πέρασε τα πιο δημιουργικά χρόνια της καριέρας της, εκεί γνώρισε γενιές μαθητών που τη θυμούνται με ευγνωμοσύνη.
«Ήταν ο άνθρωπος που έμπαινε στην τάξη και αμέσως άλλαζε η ατμόσφαιρα. Το μάθημα γινόταν χαρά. Είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα να κάνει τους μαθητές να θέλουν να μάθουν», περιγράφουν πρώην μαθητές της.
«Έφυγε όπως έζησε – μέσα στο σχολείο, ανάμεσα στους μαθητές της»
Ο αιφνίδιος θάνατός της είναι μια τραγική υπενθύμιση της προσφοράς και της αυταπάρνησης των ανθρώπων της εκπαίδευσης — εκείνων που αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά των άλλων, συχνά ξεχνώντας τον εαυτό τους.
Η Εύα «έφυγε» εκεί όπου ανήκε, στο σχολείο, μέσα στους μαθητές της, με το βλέμμα στραμμένο στη γνώση και στη ζωή.
Η απώλειά της αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Η μνήμη της, όμως, θα μείνει ζωντανή στα πρόσωπα των παιδιών που δίδαξε, στις φωνές των συναδέλφων που γέλασαν μαζί της, στους διαδρόμους του σχολείου που ακόμη αντηχούν τη φωνή της.
Η Εύα δεν ήταν απλώς μια δασκάλα. Ήταν μια ψυχή που δίδασκε ζωή. Και γι’ αυτό, δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
