Μία μάνα μόνη έγραψε το εξής κείμενο που αξίζει να διαβάσετε:
Τι να πω και εγω που ειμαι χηρα απο τα 33 και παλευω με τα 2 παιδια μου τα οποια μια το κρατος θεωρει οτι εχω και μια οτι δεν εχω γιατι περνουν την κατωτατη συνταξη απο τον πατερα τους…αυτο τα καθιστα ανεξαρτητα με 400 ευρω που περνουν μαζι οποτε εγω για την εφορια δεν εχω προστατευομενα μελη…ομως στη δουλεια μου φορολογουμε γιατι εχω 2 παιδια..και στα επιδοματα οικογενειακο κλπ δεν τα δικαιουμαι γιατι ενωνουν το εισοδημα μου με τον παιδιων γιατι τοτε ειμαστε οικογενεια και τα προστατευω….σας μπερδεψα??? και εγω 8 χρονια τωρα αυτο παθαινω…
Πάνω κάτω στο ίδιο καζάνι βράζουμε σχεδόν όλοι. Άλλοι λίγο πιο πάνω άλλοι παρακάτω ναι, αλλά στο ίδιο. Ζούμε σε μια χώρα που μόνο ζητάει χωρίς ποτέ να δίνει. Σαν γkόμενα που έρχεται μόνο για σeξ και φεύγει, έτσι και η…»πατρίδα». Μας πhδάει όποτε θέλει και την κάνει, αφού πρώτα πάρει και την είσπραξη. Κι εμείς το δεχόμαστε. Μήπως κάπου φταίμε κι εμείς;
Πάμε και πληρώνουμε εφορία, γνωρίζοντας πως τα λεφτά μας δεν θα φτάσουν ποτέ εκεί που πρέπει. Θα γίνουν ταγεράκια Βουλευτίνων και πολυτελή διαμερίσματα Υφυπουργών αλλά εκεί που πρέπει δεν θα φτάσουν. Πλέον τα ιδρύματα, το Χαμόγελο, η Κιβωτός και οι ελάχιστοι φορείς που προσφέρουν έργο, συντηρούνται από δωρεές και εθελοντική βοήθεια πολιτών. Δηλαδή και πληρώνουμε και προσφέρουμε για τα πληρωμένα. Γιατί να παίρνει επτά χιλιάρικα πρώτο μισθό ένας καινούριος βουλευτής; Με ένα χιλιάρικο, δεν βγαίνει; Όλοι αυτοί που ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν νέα μέτρα, γιατί εξαιρούνται από αυτά; Για εκείνους δεν ισχύει η λιτότητα και οι περικοπές; Τί λέω τώρα, ε;
Πάμε και στέλνουμε φαντάρους τα παιδιά μας με δικά μας έξοδα, στην άλλη άκρη της χώρας και όχι μόνο, να τρώνε στη καλύτερη ληγμένα και να υπηρετούν σε τραγικές συνθήκες, τις οποίες έχουμε χρυσοπληρώσει με φόρους, πανωφόρους και δεν συμμαζεύεται. Πάμε και στέλνουμε δασκάλους τα παιδιά μας να μορφώσουν άλλα παιδιά στην άλλη άκρη της Ελλάδας, όπου της κ@υλώσει της «πατρίδας» να τα στείλει και για ευχαριστώ, τους δίνει 700 ευρώ και άμα καμιά αναπληρώτρια τολμήσει να μείνει έγκυος τη διώχνει. Μη μου πείτε το κλασσικό «επιλογή τους ήταν» να χαρείτε δηλαδή. Ναι επιλογή τους ήταν, αλλά να διδάξουν. Όχι να πεθάνουν.
Να μην ξαναπληρώσουμε εφορία. Να μην ξαναστείλουμε φαντάρους τα παιδιά μας. Παιδιά με πτυχία και μεταπτυχιακά που προορίζονται για δούλοι με ατελείωτα 12ωρα, Σάββατα και Κυριακές με 400 ευρώ το μήνα και διαλείμματα του πεντάλεπτου στις τουαλέτες των πολυκαταστημάτων. Γιατί ρε φίλε να σου στείλω το παιδί μου να υπηρετήσει την πατρίδα; Ποιά πατρίδα;
Θυμόμαστε την πατρίδα όταν μας καίνε καμιά σημαία ή όταν διαβάζουμε ειδήσεις hoax για ψεύτικα εμπάργκο του Σκλαβενίτη στα Τούρκικα προϊόντα και χοροπηδάμε σαν τα πιθήκια απ’ τα pc μας και νιώθουμε Εθνικόφρονες στη τοποθεσία (γ)Ελλάδα και στο δικό μου δεν χωράει στο δικό σου κολυμπάει παλιοΤουρκόσπορε γιου μαδαφακα.
Γιατί κατά τ’ άλλα, χώρα που ξεζουμίζει τα παιδιά της κι ύστερα τα στέλνει αλλού, μακριά από φίλους γονείς και συγγενείς που απαυτώθηκαν να τα σπουδάσουν για να τα χαιρετάνε στ’ αεροδρόμια, δεν είναι πατρίδα. Δεν ήταν ποτέ.
Δεν ξέρω αν θα υπάρχει στρατός και φανταριλίκι σε 17 χρόνια από τώρα, τότε που ο μικρός θα κλείνει τα 18. Αν υπάρχει όμως -πιστέψτε με- μία που θα έρθει το χαρτί να παρουσιαστεί και μία που θα τους φωνάξω ala Πρέκας «Ελάτε να τον πάρετε!».
Όχι για να μην φύγει από την αγκαλιά της Ελληνίδας μανούλας, όχι γι’ αυτό. Δεν είμαι τέτοιος τύπος μάνας. Αλλά γιατί πιστεύω ότι αξίζει να υπηρετείς ό,τι σε υπηρετεί. Κι αυτή η πατρίδα δεν σε υπηρετεί.
Σε δουλεύει.
