Η νεαρή σύντροφος του υποσμηναγού, Ζωή μίλησε λίγο πριν την κηδεία, στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» με τρεμάμενη φωνή για τον αγαπημένο της, το στήριγμά της.
Οσα είπε
«Ότι και να πω είναι λίγο, ήταν το στήριγμά μου, ήταν φίλος μου. Το μέγεθος της ψυχής του δεν περιγράφεται, η αγάπη, η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια. Πάντα με υποστήριζε σαν σύντροφος […] Με λάτρευε, ήταν προστατευτικός. Αν είχε αντίθετη γνώμη πάντα έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο για να μου περάσει το νόημα που ήθελε. Λειτουργούσε ως «ένα», δεν έβλεπε ποτέ τον καθένα μας σαν μονάδα, μας έβλεπε μαζί και να σχεδιάζουμε πράγματα. Μέσω κοινών γνωστών γνωριστήκαμε. Εγώ είμαι φαρμακοποιός, δούλευα σε ένα φαρμακείο και ήταν ο άντρας της συναδέλφου στην Ανδραβίδα συνάδελφος του Μάριου και έτσι έγινε» ανέφερε η αρραβωνιαστικιά του αδικοχαμένου υποσμηναγού και πρόσθεσε:
«Ο Μάριος ήταν ένας άνθρωπος που δε μιλούσε συχνά για τη δουλειά του, δεν τον ενδιέφερε να προβληθεί. Ήταν πιο αποστασιοποιημένος από αυτό το θέμα, από το να προβάλλει το επάγγελμά του. Με ενδιέφερε η ψυχή του και το ενδιαφέρον που έδειχνε για εμένα με οποιονδήποτε τρόπο. Θυμάμαι που ερχόταν στο σπίτι και μου έλεγε ‘κοριτσάκι μου’, που κοιμόμασταν μαζί το βράδυ. Με καθησύχαζε για όλα, μου έλεγε ‘δεν πρόκειται να γίνει κάτι κακό’. Σε όλες τις δυσκολίες ήταν εκεί. Είχε συναίσθηση του κινδύνου, ήταν πολύ συνειδητοποιημένος από τη Σχολή, όμως αυτό δεν ήθελε να το εκφράζει και να μας τρομάζει εμάς τους δικούς του» ανέφερε και τόνισε ότι πάντα την αποχαιρετούσε με ένα φιλί το πρωί:
«Μας καθησύχαζε πάντα, μας έλεγε εγώ δε θα πάθω κάτι, είμαι δυνατός. Ωστόσο ο τρόπος που μας διαχειριζόταν όλους, και εμένα κάθε πρωί με ξυπνούσε με χάιδευε με φιλούσε, ακόμα και να έφευγε έξι η ώρα το πρωί. Ο τρόπος του έδειχνε πως είχε συνειδητοποιήσει τι πάει να κάνει κάθε μέρα» δήλωσε συγκινημένη.
