Ακολουθεί κείμενο με την εξομολόγηση του Παπά που έχασε τον γιο του, εξαιτίας φωτοβολίδας:
Διαβαστε εδώ
Ποτε δε μ άρεσε να πηγαίνω εκκλησία την ανάσταση. Πάντα έβρισκα βάρβαρο το έθιμο με τα δυναμιτάκια και τις κροτίδες. Καλά εντάξει το παραδέχομαι…δε με λες και θρήσκα. Αλλά όντως την ανάσταση τη φοβόμουν. Μου προκαλούσε τρομερό άγχος και φόβο όλο αυτό το θέαμα. Πάμε λοιπόν στο Πάσχα του 2011.
20 χρόνων, έχω επιστρέψει στο πατρικό μου απ τη φοιτητούπολη και πάμε στην ενορία του χωριού δέκα λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη. Χωριό…ο καθένας έχει τη θέση του κλασσικά κάθε χρόνο σε συγκεκριμένο σημείο στον προαύλιο χώρο.
Έτσι κι εμείς στηνόμαστε όπως πάντα λίγο πιο πίσω απ το ναό, με ξεκάθαρη θέα στην είσοδο αυτού. Βγαινει ο παπάς (ένας εξαιρετικός άνθρωπος ο συγκεκριμένος, κι επαναλαμβάνω δεν είμαι θρήσκα) μαζί με τον 7χρονο γιο του κρατώντας το λάβαρο της Αναστάσης. Δευτερόλεπτα αφού ακούγεται το Χριστός Ανέστη βλέπω φωτιά πάνω απ το κεφάλι μου, ο μπαμπάς μου με τραβάει πάνω του κρατώντας με χωμένη στην αγκαλιά του και λέγοντας θα γίνει κακό.
Ξαφνικά φωτιά μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας…φωνές, κλάμματα, κόσμος να τρέχει πανικόβλητος και αίμα…πολύ αίμα. Σε τοιχους, σε ρούχα, στα μάρμαρα…παντού. Η ναυτική κροτίδα έχασε την πορεία της και περνώντας ξυστά πάνω απ τα κεφάλια μας κατέληξε να διαπεράσει το κεφάλι του 7χρονου γιου του παπά που κρατούσε το λάβαρο της Αναστάσης.
Μια γιαγιά έβγαλε το μαντήλι και τύλιξε το παιδί…ένας ταξιτζής έφερε το αμάξι του και το μετέφερε στο νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί βρεθήκαμε αρκετοί μετά. Βουβοί και κλαμένοι. Μικρα, ανήλικα παιδιά κλήθηκαν για καταθέσεις σχετικά με το ποιος πέταξε την κροτίδα. Κανεις δεν έφαγε εκείνο το βράδυ. Κανεις δεν έκανε Πάσχα. Και αρκετοί δεν κάναμε για πολλά χρονια. Ακόμη υπάρχει ένας κόμπος τις μέρες εκεινες.
“Ήταν πολλοί εκεί που πέταγαν τετοιες κροτιδες. Ο μπαμπάς του παιδιού (ο παπας), τον υπερασπίστηκε”
Την ευθύνη ανέλαβε ένας νεαρός ενήλικας (που σας παρακαλώ μην κρίνετε. Ο άνθρωπος έκανε φυλακή αναλαμβάνοντας μόνος του μια ευθύνη που πραγματικά κανεις δεν ξέρει αν όντως είχε. Ήταν πολλοί εκεί που πέταγαν τετοιες κροτιδες. Ο μπαμπάς του παιδιού (ο παπας), τον υπερασπίστηκε και τον στήριξε απ την πρώτη στιγμή. Έδωσε μάχη να τον αποφυλακίσει και να κριθεί αθώος και όντως τα κατάφερε μετά από κάποια χρόνια. Κι όταν επέστρεψε στο χωριό τον αγκαλιάσαμε όλοι. Δυστυχώς έχασε τη ζωή του σε ένα τραγικό εργατικό ατύχημα πριν από 2 χρόνια αφήνοντας πίσω δυο παιδάκια).
Εγώ εξακολουθώ να φοβάμαι την ανάσταση και να μου προκαλείται πανικός και κλάμα όποτε ακούω κροτίδες και φωτοβολίδες. Τόσος κόσμος έχει χάσει τη ζωή του από τέτοια…πόσοι ακόμη χρειάζεται να χαθούν για να σταματήσουν να υπάρχουν τέτοια εγκληματικά έθιμα;;; Για όνομα του θεού πια. Φτάνει! Υπενθυμίζουμε ότι το παιδί ήταν ντυμένο παπαδάκι όταν μία ναυτική φωτοβολίδα καρφώθηκε στο μάτι του, μετά το Χριστός Ανέστη.
Ο παπάς Διονύσιος μίλησε το 2019 για εκείνες τις στιγμές
Λίγες μέρες μετά ο 7χρονος Χρήστος από τη Χαλκίδα ξεψύχησε… Ο πατέρας Διονύσιος μίλησε στη κάμερα του OPEN το 2019 για εκείνες τις στιγμές και συγκλονίζει με το μεγαλείο της ψυχής του. Όπως θυμάται ο ίδιος και εξιστορεί «το 2011 το Πάσχα, εδώ μπροστά στον ναό, την ώρα που λέγαμε το Χριστός Ανέστη, αρχίσανε οι φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά και μια από αυτές έφυγε και ήρθε στο παιδί μου». Ο επτάχρονος Χρήστος βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον ιερέα πατέρα του ντυμένος παπαδάκι όταν η ναυτική φωτοβολίδα εκτοξεύτηκε και τον πέτυχε στο μάτι με αποτέλεσμα μετά από τέσσερις ημέρες να χάσει τη ζωή του.
«Το μόνο που θυμάμαι είναι όταν του είπα σ’ αγαπάω ένα δάκρυ να βγαίνει από το μάτι του… τίποτα άλλο», αναφέρει ο ιερέας τονίζοντας πως η βαθιά πίστη του τον έσωσε από το να μην τρελαθεί. Ο ίδιος στο τέλος συγκλονίζει λέγοντας «πάλι καλά που ήτανε το παιδί μου».
