Εντελώς αιφνιδιαστικά οι δύο Ελληνες στρατιωτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι. Λογικά δεν το περίμεναν. Ούτε κι ο δικαστής θα το περίμενε. Και ότι σκεπτόμουν βλέποντας όλη αυτή την πρέσσα των ΗΠΑ στην Τουρκία, πως θα έπρεπε κι εμείς κάπου κάπως να πούμε στους Αμερικάνους μαζί με τον πάστορα να βγάλουν μαζί τον Αγγελο και το Δημήτρη.
Του Στρατή Μαζίδη
Τα παιδιά μπορεί να μην έκαναν Πάσχα στα σπίτια τους, πρώτα ο Θεός όμως θα γιορτάσουν την κοίμηση της Θεοτόκου κοντά στους δικούς τους. Να ανάψουμε λοιπόν μια λαμπάδα με το χρώμα των μαλλιών του Τραμπ και ίσαμε με το μπόι τους στην Παναγιά, που καθάρισε διότι αν περιμέναμε από τους δικούς μας με τον εκτοξευτή πυραύλων αυστηρών δηλώσεων με κεφαλή διεθνούς δικαίου, κανείς δε γνωρίζει πότε και αν θα έβγαιναν.
Και αφού λοιπόν έληξε η περιπέτειά τους, νομίζω πως ήρθε και η ώρα των ευθυνών, δηλαδή των παραιτήσεων υπηρεσιακών και πολιτικών προϊσταμένων τους. Το τέλος μπορεί να είναι καλό, αλλά δεν ήταν όλα καλά. Η φυλακή είναι φυλακή και τα παιδιά μας κάπως βρέθηκαν κλεισμένα επί 5 μήνες σε αυτές και διασυρόμενα στις κάμερες ως στυγνοί εγκληματίες. Δεν ξεχνάμε, τίποτε δεν ξεχνιέται.
Καλό θα είναι μάθουμε και τι θα μας στοιχίσει αυτή η χάρη.Υπάρχει βέβαια και το σενάριο, ο Ερντογάν να τους άφησε επίτηδες για να δείξει ότι δεν ακολουθεί πολιτική ομηρίας και να εκνευρίσει περισσότερο τον Τραμπ. Οι επόμενες ημέρες θα λύσουν τις απορίες μας.
