Ανήμερα της Γιορτής του Πατέρα, υπάρχουν και εκείνοι – μικροί και μεγάλοι – που δεν μπορούν πια να πάρουν μια αγκαλιά ή ενα τηλέφωνο τον γονιό τους για να του ευχηθούν.
Μπορεί για ορισμένους η σιωπή να λειτουργεί κατευναστικά, όμως το «μοίρασμα» αποδεικνύεται εντέλει αυτό που μάλλον μπορεί να απελευθερώσει.
Ένας δάσκαλος μιλά δημόσια για τα όσα μοιράστηκε με τον μικρό του μαθητή, που για πρώτη φορά μίλησε στους συμμαθητές του ανοιχτά για τον πατέρα του που είναι νεκρός. «Είχα σχεδόν δάκρυα στα μάτια τώρα που το έλεγα, αλλά τελικά τα κράτησα. Μου άρεσε που το είπα», ανέφερε μεταξύ άλλων.
Αναλυτικά η ανάρτηση
Δε συνηθίζω να δείχνω τόσο προσωπικά κείμενα μαθητών και μαθητριών μου. γι’ αυτό ζήτησα την άδεια από τη μαμά του παιδιού και ύστερα από το ίδιο. δε θα σας πω αν είναι αγόρι ή κορίτσι, δεν έχει σημασία. θα σας πω μόνο πως έχασε τον πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία. και λίγες μέρες πριν που θέλησα να μιλήσουμε για την ημέρα του μπαμπά, ρώτησα τη μαμά του παιδιού πώς της φαίνεται κι αν πιστεύει θα στενοχωρηθεί το παιδί ή η ίδια.
μου είπε ότι δεν είχε η ίδια πρόβλημα, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε στη ζωή. ύστερα ρωτήσαμε το παιδί, αν θα νιώσει άβολα να συζητήσουμε για τη μέρα αυτή. τους έδωσα χρόνο να το σκεφτούν. όταν έφτασε η μέρα, ρώτησα ξανά. η κουβέντα έγινε. μάλιστα το ίδιο το παιδί είπε δυνατά ότι έχει χάσει τον μπαμπά του και πώς νιώθει με τα χρόνια που περνάνε.
τα υπόλοιπα άκουγαν με σεβασμό και σιωπηλά. αργότερα ρώτησα το παιδί πώς ένιωσε κι αν το έχει πει ποτέ στα υπόλοιπα παιδιά. μου είπε Όχι. «Είχα σχεδόν δάκρυα στα μάτια τώρα που το έλεγα, αλλά τελικά τα κράτησα. Μου άρεσε που το είπα.». ύστερα είδα την κάρτα που ετοίμασε, σαν γροθιά στο στομάχι, ενώ το παιδί έφυγε ήρεμο από το σχολείο. χθες που χαιρετηθήκαμε για καλοκαίρι ρώτησα πάλι αν μου επιτρέπει να δείξω την κάρτα που τόσο με συγκίνησε.
«Ναι, μου είπε, έχω τόσες ιστορίες μέσα μου που μπορώ να μοιραστώ.»
«Όλοι έχουμε, είπαμε οι υπόλοιποι. Σκέψου πόσους βοηθάς όταν τις μοιράζεσαι.».Το θέμα είναι να νιώθουμε την ασφάλεια να το κάνουμε, εκεί που μας αγαπάνε.
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες, να νιώθετε πάντα την αγάπη και να τη μοιράζεστε. Δεν υπάρχουν αυτονόητες μέρες, ούτε στιγμές. Όσοι έχετε φύγει από τον κόσμο αυτό, ρωτήστε τον Θεό γιατί φύγατε νωρίς. Ίσως μπορέσετε κάποια στιγμή να το πείτε και σε όσους μένουν πίσω.
