Το τροχαίο δυστύχημα των Τεμπών, τον έφερε πιο κοντά στο Θεό. Ο Μακάριος Λιακόπουλος, ήταν ένας από τους μαθητές στο τραγικό τροχαίο δυστύχημα που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, στις 13 Απριλίου 2003. Στην κοιλάδα των Τεμπών, είχαν χάσει την ζωή τους 21 συμμαθητές του.
Την Κυριακή των Βαΐων το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας.
Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του π. Μακαρίου Λιακόπουλου τον οποίο στο τέλος προχείρησε σε Αρχιμανδρίτη.
Είναι ο νεαρός που είχε γίνει μοναχός και διάκονος, αφιερώνοντας τη ζωή του στο Θεό, αφού επέζησε από το τραγικό δυστύχημα της 13ης Απριλίου 2003, που στέρησε τη ζωή σε 21 συμμαθητές του.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τελέστηκε η καθιερωμένη τελετή των Βαΐων και αναγνώστηκε η σχετική ευχή της Εκκλησίας για την εορτή.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΝΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ π. ΜΑΚΑΡΙΟΥ
«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Οἱ ἐπευφημίες τῶν Ἰουδαίων πού συνωστίζονται στήν εἴσοδο τῆς Ἁγίας Πόλεως γιά νά δοῦν τόν Χριστό, καθώς εἶχαν ἀκούσει ὅτι ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν τόν τετραήμερο Λάζαρο, δονοῦν τήν ἀτμόσφαιρα.
«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος …». Αἰῶνες ἀνέμεναν οἱ Ἰουδαῖοι τόν Μεσσία, καί τώρα πίστευσαν ὅτι τόν βρῆκαν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πού ἐπευφημοῦσαν. Ἀλλά εἶχαν λανθασμένη ἐντύπωση γιά τόν Μεσσία. Αὐτοί τόν περίμεναν ὡς κοσμικό βασιλέα πού θά τούς ἐλευθέρωνε ἀπό τούς Ρωμαίους καί θά τούς χάριζε καί πάλι τή δόξα πού εἶχαν στερηθεῖ. Γι᾽ αὐτό καί τόν ὑποδέχονται θριαμβευτικά. Γι᾽ αὐτό καί τόν ὀνομάζουν εὐλογημένο καί βασιλέα τους.
Δέν θά ἀργήσουν ὅμως νά ἀλλάξουν γνώμη. Δέν θά ἀργήσουν νά μετατρέψουν τό ὠσαννά σέ οὐά. Δέν θά ἀργήσουν ἀντί νά τόν ἐπευφημοῦν νά ζητοῦν τή σταύρωσή του. Δέν θά ἀργήσουν ἀντί νά θυμοῦνται τίς εὐεργεσίες καί τά θαύματά του, νά ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτά καί νά θέλουν τήν τιμωρία του.
Πολλοί ἀποδίδουν τήν ἀλλαγή τῆς στάσεως τῶν Ἰουδαίων ἔναντι τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχολογία τοῦ ὄχλου, πού πιστεύει εὔκολα, πού παρασύρεται καί στή συνέχεια ἀπογοητεύεται.
Ἀσφαλῶς ὀφείλεται καί σέ αὐτήν. Ὀφείλεται ὅμως καί στό γεγονός ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δέν εἶχαν καταλάβει ποιός ἦταν ὁ Χριστός καί ποιά ἦταν ἡ ἀποστολή του στόν κόσμο ὡς Μεσσίου. Ἤθελαν ἕνα Μεσσία μέ τίς δικές τους προδιαγραφές, καί εἶχαν ξεχάσει ὅτι ὁ Μεσσίας πού ἀνέμεναν θά ἦταν ὁ λυτρωτής τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πτώση. Θά ἦταν αὐτός πού θά ἀποκαθιστοῦσε τή σχέση τους μέ τόν Θεό καί θά ἀπάλλασσε τούς ἀνθρώπους ἀπό τό βάρος τῆς παρακοῆς καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Δημιουργό Θεό πού τούς συνέτριβε καί τούς συνέθλιβε.
Γι᾽ αὐτό καί ὅταν διαπίστωσαν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦταν αὐτός πού ἐσφαλμένα νόμιζαν, ἄλλαξαν στάση, καί ὁ ἐνθουσιασμός τους ἔγινε ἀπογοήτευση καί ὀργή.
Ἡ ἀλλαγή αὐτή δέν εἶναι τόσο περίεργη ὅσο μᾶς φαίνεται. Γιατί οἱ Ἰουδαῖοι πού ὑποδέχονται σήμερα τόν Χριστό, δέν εἶναι οἱ μόνοι πού μετέβαλαν τή στάση τους ἀπέναντί του. Πρίν ἀπό αὐτούς εἶχαν ἀλλάξει καί ἄλλοι τή στάση τους πρός αὐτόν.
Ἦταν ὁ πλούσιος νεανίας, πού τόν ρώτησε πῶς θά κερδίσει τήν αἰώνιο ζωή· καί ὅταν ὁ Χριστός τοῦ εἶπε πώς θά πρέπει νά πωλήσει τά ὑπάρχοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει «ἀπῆλθεν λυπούμενος».
Ἦταν οἱ Γαδαρηνοί οἱ ὁποῖοι μετά τή θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων καί τήν καταστροφή τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων, τόν παρακάλεσαν νά φύγει ἀπό τά ὅρια τῆς πόλεώς του. Ἦταν ἐκεῖνοι, πού ὅταν τόν ἄκουσαν νά τούς μιλᾶ γιά τό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας καί τή μετοχή στό Σῶμα του καί τό Αἷμα του σκανδαλίσθηκαν καί ἀπεχώρησαν, ὥστε ὁ Ἰησοῦς νά ρωτήσει τούς δώδεκα μαθητές του μήπως θέλουν καί αὐτοί νά φύγουν ἀπό κοντά του.
Εἴμαστε ὅμως καί ἐμεῖς πολλές φορές, ἀδελφοί μου, στήν ἴδια κατάσταση, ὅταν ἐπανειλημμένα δηλώνουμε ὅτι θέλουμε νά ζήσουμε κοντά στόν Χριστό, θέλουμε νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἀλλά θέλουμε νά τήν ζήσουμε ὅπως μᾶς ἀρέσει, ὄχι ὅπως πρέπει. Θέλουμε νά προσαρμόσουμε τόν Ἰησοῦ στά μέτρα μας, στίς δυνατότητές μας καί ὄχι νά ἀκολουθήσουμε ἐμεῖς τίς ἐντολές του καί νά ζήσουμε σύμφωνα μέ αὐτές. Γι᾽ αὐτό καί, ἐνῶ ἀποφασίζουμε καί ἐνῶ ὑποσχόμεθα, στή συνέχεια ἀπογοητευόμαστε, δηλώνουμε τήν ἀδυναμία μας καί ἐπαναμβάνουμε καί μεῖς τόν λόγο τοῦ προσκεκλημένου στήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου «παρακαλῶ σε ἔχε με παρῃτημένον». Καί ὅλα αὐτά γιατί, ὅπως εἶπα, θέλουμε ἕνα Χριστό στά μέτρα μας, ἕνα Χριστό ὄχι σωτήρα καί λυτρωτή μας ἀλλά προσαρμοσμένο στίς ἀδυναμίες μας.
Ὅμως δέν γίνεται νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό μέ τόν τρόπο αὐτό. Ὁ Χριστός μᾶς θέλει ἀπόλυτα ἀφοσιωμένους στό θέλημα καί τίς ἐντολές του, καί τότε μᾶς μεταποιεῖ καί μᾶς ἀλλάζει ὁ ἴδιος, μᾶς χαρίζει τήν «καλήν ἀλλοίωσιν» τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς μεταβάλλει σέ δοχεῖα τῆς χάριτός του καί σκεύη εὔχρηστα εἰς διακονίαν.
Αὐτή τήν «καλήν ἀλλοίωσιν», τήν «ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου» θά αἰσθανθεῖς καί σύ, καθώς θά κατέλθει σέ λίγο τό Πανάγιο Πνεῦμα γιά νά σοῦ μεταδώσει διά τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου σου τή θεία Χάρη, ἡ ὁποία θά θεραπεύσει τά ἀσθενῆ καί θά ἀναπληρώσει τά ἐλλείποντα, ὥστε νά καταστεῖς ἄξιος οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστός θά σοῦ προσφέρει τή χάρη του, χωρίς τήν ὁποία δέν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά κάνουμε τίποτε.
Πρόσφερέ του καί σύ τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή σου, τήν ἀγάπη σου, τήν ὑπακοή σου στό θέλημά του, τήν ὑπακοή σου στήν Ἐκκλησία, τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός σου. Πρόσφερέ του τήν ἐμπιστοσύνη σου στήν ἀγάπη του καί τή θέλησή σου νά τόν διακονήσεις μέ πιστότητα καί νά ποιμάνεις μέ συναίσθηση εὐθύνης τά λογικά πρόβατα τά ὁποῖα διά τῆς Ἐκκλησίας του θά σοῦ ἀναθέσει.
Τοῦ ἀφιέρωσες πρίν ἀπό μερικά χρόνια τήν ὕπαρξή σου καί Ἐκεῖνος σέ κατέστησε διάκονό του. Τόν διακόνησες μέ πιστότητα καί συνέπεια καί Ἐκεῖνος θά σέ καταστήσει σέ λίγο οἰκονόμο τῶν μυστηρίων του.
Λάβε αὐτή τήν δωρεά, λάβε τήν χάρη τῆς ἱερωσύνης μέ ταπείνωση, καί ἀγωνίσου μέ ζῆλο καί ἀποφασιστικότητα γιά νά φανεῖς ἀντάξιος τῆς δωρεᾶς. Διότι ὁ δρόμος τῆς ἱερωσύνης εἶναι ἀνηφορικός καί ἐπίπονος καί θά πρέπει νά ἔχεις πάντοτε κατά νοῦν ὅτι θά ζεῖς καί σύ στιγμές σάν αὐτές πού ἔζησε ὁ Κύριός μας κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Στιγμές πού οἱ ἄνθρωποι θά σέ χειροκροτοῦν καί θά σέ ἐπαινοῦν, καί στιγμές πού θά σέ κρίνουν καί θά σέ κατακρίνουν.
Ἐάν ὅμως ἐσύ προσβλέπεις πάντοτε στόν Χριστό, ἐάν φροντίζεις νά τόν διακονεῖς μέ πιστότητα καί ὑπακοή στό θέλημά του, τότε δέν θά ἔχεις νά φοβᾶσαι τίποτε. Θά μπορεῖς νά ἀναπαύεσαι στήν σκιά τοῦ Σταυροῦ καί νά ἔχεις Ἐκεῖνον στήριγμα καί καταφυγή στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς σου, συνοδοιπόρο καί συναντιλήπτορα στή διακονία σου.
Καί μαζί μέ τόν Χριστό θά ἔχεις καί ὅλους τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, τόν Ἐπίσκοπό σου καί ὅλους τούς πατέρες καί τούς οἰκείους πού προσεύχονται γιά σένα σήμερα, αὐτή τή μεγάλη στιγμή τῆς ζωῆς σου.
Καί εὔχομαι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού θά λάβεις σέ λίγο νά σέ καθοδηγεῖ στή διακονία σου καί νά σέ καθιστᾶ πάντοτε ἄξιο οἰκονόμο τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καί ἐργάτη τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
