Ο Γιάννης Φλωρινιώτης, έφυγε από την ζωή αφήνοντας πίσω του μια θυελλώδη καριέρα με τραγούδια που σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες, με κάποια από αυτά να ακούγονται μέχρι σήμερα.
Το εκκεντρικό του στυλ και το απαράμιλλο μπρίο του στη σκηνή τον καθιστούσαν μια άκρως συμπαθητική παρουσία, ακόμα και σε αυτούς που δεν αρέσκονται στο συγκεκριμένο είδος μουσικής που αντιπροσώπευε.
Ο θαυμασμός από τον Μάνο Χατζιδάκι
Μεγάλος φαν του Γιάννη Φλωρινιώτη ήταν και ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις. Ο εμβληματικός μουσικοσυνθέτης το 1979 είχε βρεθεί στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Φλωρινιώτης στις Τζιτζιφιές, τα “Νέα Αθήναια”, παρακινούμενος από τη Μελίνα Μερκούρη για να ακούσουν και να δουν από κοντά τον εκκεντρικό τραγουδιστή που γέμιζε τα τραπέζια και είχε γίνει πόλος έλξης σε Αθήνα και Πειραιά.
Θέλοντας να στηλιτεύσει την υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας, αυτής των media, και γνωρίζοντας επίσης ότι θα προκαλέσει την κοινή γνώμη, ο Χατζιδάκις πλησίασε τον Φλωρινιώτη και του πρότεινε να τον παρουσιάσει στο Τρίτο Πρόγραμμα, στα στούντιο της Κρατικής Ραδιοφωνίας, τα οποία διεύθυνε τότε.
Μαζί ηχογράφησαν μια σειρά από τις τότε γνωστές επιτυχίες του Φλωρινιώτη, με συνοδεία ενός μόνο οργάνου σε κάθε τραγούδι: κιθάρα, πιάνο, τύμπανο και τσέμπαλο.
Μέσα σ’ αυτό το ρεπερτόριο, πάντως, ο Φλωρινιώτης ερμήνευσε και το “Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι” του Μάνου Χατζιδάκι και του Νότη Περγιάλη, πάντα συνοδεία τσέμπαλου!
“Ένας μετέωρος αστροναύτης χωρίς επιστροφή”
Το κείμενο που διάβασε ο Χατζιδάκις σε εκείνη την εκπομπή είχε τίτλο “Ένας μετέωρος αστροναύτης χωρίς επιστροφή” και, όπως ήταν φυσικό, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τη μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου αλλά και από πολλούς καλλιτέχνες, ακόμα και στενούς συνεργάτες του ίδιου του Χατζιδάκι. Την παραγωγή της εκπομπής είχε αναλάβει ο Άρης Δαβαράκης.
Ακολουθεί το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για τον Γιάννη Φλωρινιώτη:
Ο αστροναύτης απεδείχθη όχι αστροναύτης, κι έτσι δεν υπάρχει θέμα επιστροφής. Έκανα λάθος. Είναι άστρο και πρώην ναύτης οριστικά. […] Ξεκίνησα να ασχοληθώ με το πρόβλημα της επιστροφής του επί γης, και αγνοούσα ότι υπάρχει παντοδύναμος, πλασμένος με το υλικό ενός μεγάλου τραγουδιστή. Μόνο που δεν το ξέρει ο ίδιος.
Τον Φλωρινιώτη τον ανακάλυψε ένα είδος τραγουδιού που δε θα μας απασχολούσε παρά μονάχα σαν ένα εντατικό σύγχρονο πρόβλημα. Κι όμως, πλησιάζοντας ανακαλύψαμε έναν μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή της κλάσεως ενός Gardel ή ενός Μουρουτζή. […] Ο τραγουδιστής σαφώς τραγουδάει με ήθος. Πόσοι τραγουδιστές, λαϊκοί και μη, μπορούν να ισχυριστούν κάτι παρόμοιο; […]
Ασφαλώς ο Φλωρινιώτης ανήκει στη κατηγορία των τραγουδιστών που μεταμορφώνει το τραγούδι σε ένα αυτεξούσιο εκφραστικό στοιχείο απόλυτα δικό του. Έτσι, η οποιαδήποτε συμβατικότητα του τραγουδιού να εξαφανίζεται, και να απομένει το αληθινό αίσθημα που διοχετεύεται μέσα από μια ενστικτώδη και άφθαστη τεχνική του τραγουδιστή.
Το τραγούδι που ακούσαμε, (Η Μάνα), δεν έγινε μελόδραμα, ούτε ευτελές κατασκεύασμα για να προκαλέσει δάκρυα. Ο Φλωρινιώτης το τραγούδησε με την ίδια εσωτερικότητα που θα τραγουδούσε κι ένα τραγούδι της καταγωγής του, ένα τραγούδι του Πόντου. […] Το αίσθημα ανθίζει και στο ευτελές.
Πολλές φορές, τα διάσημα τραγούδια της Αμερικής και της Γαλλίας τραγουδισμένα από μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές, ακινητούν τη λογική μας και τοποθετούνται μέσα μας ανεξίτηλα χωρίς το περιεχόμενο να μας δικαιολογεί. Και βέβαια, συντελεί ο τρόπος που τα τραγουδάει μια μεγάλη φωνή ή ένας μάστορας τραγουδιστής. Έτσι και στην πολυτραγουδισμένη νεράιδα της Ανατολής, την Σεχραζάτ.
Κι όμως, αυτό το ρόδον του Ισμπαχάν, με τον Φλωρινιώτη γίνεται εκτάκτως σοβαρόν και ανησυχητικά ωραίον. […] Το τσέμπαλο ταιριάζει στον Φλωρινιώτη. Γιατί τον βοηθάει να τοποθετηθεί άνετα πλάι στους προκλασσικούς και να εξοστρακίσει έτσι με ευκολία τους τραγουδιστές παραδείγματος χάριν της Λυρικής Σκηνής. Πάντως, μαζί με τον Φλωρινιώτη, εργάζονται νέα παιδιά που δεν στερούνται τάλαντου και καλού γούστου, μόλο που υπηρετούν ένα είδος τραγουδιού “ευτελές” για τους ακροατές των άλλων ραδιοσταθμών και της τηλεόρασης, αλλά όχι ελπίζω για τους ακροατές του Τρίτου. Μόλο που τώρα τελευταία μας ακούν πολλοί δημοσιογράφοι…
Εξακολουθώ να πιστεύω πως το τσέμπαλο ταιριάζει στον Φλωρινιώτη, μόλο που θα ενοχληθούν οι ειδικοί περί το μπαρόκ, αθηναϊκού και μη. Ιδίως οι κύκλοι της πρωτοποριακής μουσικής μες στην ελληνική επικράτεια. […] Το μυστικό λοιπόν είναι ο Φλωρινιώτης χωρίς το ηχητικό κλίμα του δίσκου και των νυχτερινών κέντρων.
Με μια συνοδεία απλή, η φωνή του αναδεικνύει το τραγούδι σε επίπεδα που ίσως δεν είχαν προβλεφθεί. […] Μη φανταστείτε ότι θα τον ακούσετε έτσι στους δίσκους ή στο κέντρο που τραγουδάει. Αλλά όμως και αυτό που ακούσατε δεν είναι ένα παιχνίδι δικό μας εδώ στο Τρίτο. Είναι μια πραγματικότητα που στάθηκε και σε μας έκπληξη. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης τραγούδησε το ένα τραγούδι μετά το άλλο στην αλήθεια του, μ’ αυτή την ανεξήγητη δύναμη που του πρωτοφανερώθηκε σαν ήταν κιόλας παιδί.
Ακούστε απόσπασμα από την ηχογράφηση:
