Κοιμήθηκε σήμερα πρωινές ώρες η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Γεννέσιου της Θεοτόκου στο Δρυόβουνο της Κοζάνης, μοναχή Φεβρωνία σε ηλικία 87 ετών.
Η μοναχή Φεβρωνία, η “Ελεήμων Καλόγρια της Αγάπης” όπως ήταν γνωστή στο Πανελλήνιο, τα τελευταία χρόνια λόγο ασθένειας που αντιμετώπιζε διέμενε στην Τριανδρία της Θεσσαλονίκης.
Η εξόδιος Ακολουθία της θα πραγματοποιηθεί από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ.κ Αθανάσιο στην Ιερά Μονή Γεννέσιου της Θεοτόκου στο Δρυόβουνο της Κοζάνης, αύριο Τετάρτη 17 Ιουνίου στις 08.00 π.μ και θα ταφεί σε σημείο που ίδια υπέδειξε, στην Μονή.
Η Φεβρωνία, κατά κόσμο Φεβρωνία Κερεμίδου γεννήθηκε ένα κρύο βράδυ στις 1 Ιανουαρίου του 1933 στην Δράμα με έναν περιπετειώδη, συγκλονιστικό και θαυματουργό τρόπο. Όταν γεννήθηκε οι γιατροί και η μαία διέγνωσαν τον θάνατό της και αντί να την παραδόσουν στους γονείς της για ταφή την πέταξαν στην κυριολεξία στο κάδο αποβλήτων του νοσοκομείου όπου κάποια στιγμή όμως το υπόκωφο κλάμα της άκουσε τυχαία ένας γιατρός και με έκπληξη αναφώνησε: Μα αυτό ζωντάνεψε..
Έκπληκτες οι νοσοκόμες την πήραν στα χέρια τους, την έπλυναν, τύλιξαν με βαμβάκια το κορμάκι της και την άφησαν κάτω από μία ξυλόσομπα για να ζεσταθεί, έτσι θαυματουργικά και περιπετειώδη επανήλθε στην ζωή.
Οι συνθήκες ήτανε δύσκολες και το 1940 μετακομίζει με την οικογένειά της στην Θεσσαλονίκη ενώ σχεδόν αμέσως φεύγουν και πηγαίνουν στο χωριό Προφήτη Ηλία της Σκύδρας, στην Πέλλα από όπου και πάλι όμως το 1944 επιστρέφουν στην Θεσσαλονίκη.
Στα δύσκολα εκείνα χρόνια, παιδάκι ακόμη πηγαίνει καθημερινά και παρακολουθεί το “Κατηχητικό” στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου επί της Εγνατίας οδού.
Το 1961, σε ηλικία 28 ετών, πηγαίνει στην Αίγινα για την αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου γεγονός που την συγκλόνισε και την σημάδεψε τόσο που γυρίζοντας σπίτι της, αποφασισμένη πια, ανακοινώνει στον πατέρα της την μεγάλη επιθυμία της να γίνει μοναχή. Ο πατέρας της όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά της εκμυστηρεύεται ότι την είχε τάξει από βρέφος στον Θεό λόγω των θαυματουργών συνθηκών της γέννησης και της επανόδου της στην Ζωή και έτσι την ενθαρρύνει.
Τα χρόνια που περνάνε βρίσκουν την Φεβρωνία νοσηλεύτρια σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, να διακονεί τους πονεμένους συνανθρώπους της και να προσφέρει απλόχερα κουράγιο, φροντίδα, δύναμη και ελπίδα. Μάλιστα τον περισσότερο χρόνο μένει μέσα στο νοσοκομείο σε ένα μικρό χώρο στο υπόγειο για να είναι κοντά και συνεχώς στους ασθενείς.
Μοναχή έγινε μετά τον θάνατο των γονιών της, αφού πρώτα εκπλήρωσε την υποχρέωσή της σε αυτούς, στις 17 Ιανουαρίου του 1991 με την “Κουράς” της να πραγματοποιείται από τον αείμνηστο μακαριστό Σεβασμιώτατο Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιο και τοποθετείται σε ένα μικρό μοναστήρι τότε, την Ιερά μονή Γενέσιον της Θεοτόκου στο Δρυόβουνο της Κοζάνης ενώ το 1993 γίνεται μεγαλόσχημη μοναχή παίρνοντας το “Αγγελικό Σχήμα” και το 1994 ανακηρύσσεται “Καθηγουμένη” της Μονής.
Υπηρέτησε το Μοναστήρι αυτό πιστά για πολλά χρόνια και με την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής αλλά και του εφημέριου του χωριού φτιάχτηκαν τα σημερινά κτίρια όπως οι ξενώνες, το αρχονταρίκι, τα κελιά κ.α.
Τα τελευταία χρόνια σημαντικά προβλήματα υγείας την κράτησαν μακρυά από το μοναστήρι αυτό που τόσο αγάπησε και φρόντισε και διέμενε στην Θεσσαλονίκη σε ένα πολύ λιτό και μικρό διαμέρισμα γεμάτο εικόνες, βιβλία, φάρμακα και φωτογραφίες μιάς άλλης εποχής, στην Τριανδρία.
Όσο η Υγεία της της το επέτρεπε, για δεκαετίες ολόκληρες κατέβαινε με το αστικό στην κεντρική αγορά της πόλης, το Καπάνι στα “παιδιά της” όπως έλεγε, τους εμπόρους της οι οποίοι της έδιναν ρούχα, υποδήματα μέχρι και τρόφιμα και αυτή με την σειρά της τα διένεμε σε συνανθρώπους νας με ανάγκες ενώ η πενιχρή της σύνταξη κάθε μήνα γίνονταν φαγητό που η ίδια έφτιαχνε σπίτι της και πρόσφερε μέσα σε ταπεράκια σε οικογένειες που το είχανε ανάγκη.
Έχει βαπτίσει παιδιά που οι γονείς τους είχανε δυσκολίες οικονομικές, έχει παντρέψει για τον ίδιο λόγο, έχει βοηθήσει πολλούς συνανθρώπους μας, ήτανε πάντοτε με ένα καλό λόγο, την Ελπίδα και την Αγάπη στα χείλη της για τον κάθε συνάνθρωπό μας, αμέτρητες και ατελείωτες οι πράξεις Αγάπης της μοναχής Φεβρωνίας.
Ένα νεκρό βρέφος που πετάχτηκε στα απόβλητα ενός νοσοκομείου το 1933 αλλά “ξύπνησε” από την Χάρη του Θεού και επέζησε στα δύσκολα εκείνα χρόνια, η Μοναχή Φεβρωνία ήτανε η προσωποποίηση της Αγάπης και της αλληλοβοήθειας για τον συνάνθρωπό μας αποτελώντας ένα τεράστιο φωτεινό παράδειγμα που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η κοινωνία μας έχει μεγάλη ανάγκη να ακολουθήσει.
Η ζωή της και το έργο της ήτανε ένα φωτεινό παράδειγμα που μας γεμίζει δύναμη, κουράγιο και κυρίως Ελπίδα για το Αύριο.
