Αυτή τη στιγμή, που γράφουμε το κείμενο, δακρύζουμε… Συγκλονιζόμαστε… Και για την τραγική κατάληξη, που είχε για ένα νέο παιδί, που δεν πρόλαβε καλά καλά να ενηλικιωθεί, ένα τροχαίο δυστύχημα, όπου συγκρούστηκε η μηχανή, που οδηγούσε, με αυτοκίνητο. Αλλά, κυρίως, συγκλονιζόμαστε και δακρύζουμε για τη στάση των γονιών του.
Την ηρωική στάση, την εμπνευσμένη από την πίστη τους στο Θεό. Την ανεπανάληπτη στάση τους. Όχι μόνο δεν έβαλαν δικηγόρο να διεκδικήσουν χρήματα, όπως πολλοί τους προέτρεπαν, αλλά στο δικαστήριο ο πατέρας του παιδιού ζήτησε την αθώωση του κατηγορούμενου οδηγού, γιατί ο Θεός, όπως, είπε, έτσι αποφάσισε να γίνει. Και όλοι έκλαψαν μέσα στη δικαστική αίθουσα.
Σημασία δεν έχει η αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά το παράδειγμα, που αυτά τα πρόσωπα δίνουν. Ένα παράδειγμα, που, πραγματικά, σε κάνει να παραδεχτείς ότι υπάρχουν σ” αυτή την κοινωνία αγιασμένες ψυχές. Αλλά κρύβονται γιατί ακριβώς είναι ευλογημένες. Αλλά κάποτε κάποτε τις ξεσκεπάζει ο Θεός, για να δώσει σε όλους μας ένα μάθημα, για το τι θα πει γνήσια ευσέβεια…
Για το τι θα πει αγάπη… Για το τι θα πει βαδίζω σύμφωνα με το θέλημα του Θεού…
Αυτούς τους γονείς, εμείς, τους ευγνωμονούμε, γιατί μας έκαναν να νιώσουμε ότι μπροστά τους είμαστε ένα τίποτα, ναι ένα τίποτα. Και ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να βαδίσουμε το δρόμο, που αυτοί χαράσσουν…
