Άντε να δούμε μέχρι πού θα φθάσει το θράσος τους. Άντε να δούμε μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φθάσουν, ξεπουλώντας τα ιερά και τα όσια. Άντε να δούμε μέχρι πού θα φθάσει η τιμή τους. Άντε να δούμε μέχρι που θα φτάσει η υποκρισία τους. Άντε να δούμε μέχρι πότε θα φοράνε της μάσκες του διπρόσωπου. Άντε να δούμε πόση τελικώς ξεφτίλα μπορούν να αντέξουν.
Και μιλάμε βέβαια για τα κανάλια της συμφοράς, που ακόμη προβάλουν τουρκικά σίριαλ ή τουρκικές παραγωγές.
Τώρα με το νέο τραγικό δυστύχημα, που στοίχησε την ζωή στο Σμηναγό Γιώργο Μπαλταδώρο, τα κανάλια που φιλοξενούν τουρκικά σκουπίδια έριξαν κροκοδείλια δάκρυα για το παλικάρι. Και μόλις νόμισαν ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους απέναντι στον ήρωα, άρχισαν να προβάλουν τούρκικο. «Μα» θα πει η κυρούλα που ηδονίζεται με τις περιπέτειες της κάθε χανούμισσας και του κάθε πασά «αυτοί είναι καλοί άνθρωποι.
Αυτοί είναι σαν εμάς». Αλλά και ο σκεπτόμενος θα σε κεραυνοβολήσει: «Έλα μωρέ τι άξεστοι και βάρβαροι οι Τούρκοι. Ο λαός δεν φταίει σε τίποτα. Οι μεγάλοι τα κάνουν όλα». Εγώ βέβαια διάβαζα ότι ο τουρκικός λαός έσφαξε με την ψυχή του στην Σμύρνη και στον Πόντο. Ίσως κάνω λάθος. Ίσως τους έσφαξε όλους με το χέρι του ο Κεμάλ. Όμως αυτή η θέση, που μόλις διαβάσατε, περνάει στο υποσυνείδητο των ανεγκέφαλων, που παρακολουθούν τουρκικά σίριαλ και όταν τους ρωτήσεις «πόσες Ελληνικές σειρές προβάλλονται από την τουρκική τηλεόραση», θα σε κοιτάζουν σαν να βλέπουν τον Φίλη με…φουρό. Και μόλις τελειώσει το τούρκικο η καλή νοικοκυρούλα θα παρακολουθήσει εκστασιασμένη το Survivor, το οποίο βέβαια δεν προπαγανδίζει τις «καλές τουρκικές οικογένειες», αλλά είναι εξ’ ίσου αποβλακωτικό. Και η ειρωνεία είναι ότι το κανάλι που το προβάλει, στην πρωινή του ζώνη, κάνει δήθεν μάχη για τα «Εθνικά». Ποιόν δουλεύουν άραγε;
Επί τέλους ή κλείστε τα χαζοκούτια όταν δείχνουν τούρκικα ή σταματήστε να κλαίτε υποκριτικά για τους ήρωες πιλότους μας.
Η Σαουδική Αραβία τα έκοψε. Εμείς δεν μπορούμε; Τόσο πιά εξαρτημένοι από το Ισλάμ είμαστε;
Στις 13 Μαρτίου του 2017, είχαμε αναδημοσιεύσει από το διαδίκτυο ένα συγκλονιστικό κείμενο με τίτλο: «Εκεί που ισιώνει ο αετός». Η θυσία του ήρωα Γιώργου Μπαλταδώρου το κάνει τραγικά επίκαιρο και αξίζει να το ξαναθυμηθούμε: «Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος. Έχω τις ανασφάλειές μου. Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη την Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω! Καημένη Πατρίδα, έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις κι’ εμένα. Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο για πολλούς εκεί κάτω, να είναι αυτό που κάνω.
Ίσως και να έχουν δίκιο. Βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιάς της Βουλής! Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι για το πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Ούτε και πρέπει!
Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου, να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μη σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους, που δεν γύρισαν ποτέ πίσω, από μία ακόμη καθημερινή αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν: «τα ήθελε και τάπαθε». Εγώ όμως δεν πετάω γι΄ αυτούς. Πετάω για τον πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι, όταν πετούν τα μαχητικά μας. Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα, που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολείο του. Πετάω για τον Παπά μας, που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!
Πετάω για τον ψαρά, που βγήκε στις 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του. Πετάω για τον δασκαλάκο, που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.
Γι’ αυτούς πετάω!
Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν, για να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή! Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες, γιορτές και Κυριακές. Γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζουν για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλή αντάμωση! Ίσως κάποιο πρωί, όταν κοιτάξεις ψηλά να με δεις. Γιατί εκεί που ισιώνει ο αετός, οι γλάροι δεν πετάνε!».
Εγώ τι να συμπληρώσω; Μόνο λίγα δάκρυα στη μνήμη όλων των ηρώων πιλότων μας.
γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
