Αφού οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε περάσει ούτε έξω από ιατρική σχολή (παρά το απωθημένο των γονιών μας να γίνουμε δόκτορες) ήταν κάπου λογικό να μην γνωρίζουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε μια μάσκα ή γάντια μιας χρήσης όταν «έσκασε» η πανδημία (και μαζί της η υστερία) του κορωνοϊού.
Επίδοξοι γιατροί ή όχι, όμως, όλοι -ανεξαρτήτως επαγγέλματος- ξέρουμε πολύ καλά πια το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που αφήνουν τα σκουπίδια μας, ειδικά μάλιστα τα πλαστικά τα οποία ενδέχεται να είναι και η μόνη «κληρονομιά» που θα αφήσουμε πίσω μας όταν τελικά το ανθρώπινο είδος θα… καταφέρει να αυτοκαταστραφεί και θα επιτρέψει στους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη (όσους δεν εξαφανίσει) να ζήσουν στην ησυχία τους.
Παρά, λοιπόν, τις μεγάλες μάχες και τους… λαϊκούς αγώνες που δόθηκαν για την απόκτησή τους σε σούπερ μάρκετ και φαρμακεία, η σχέση μας μαζί τους αποδείχθηκε εφήμερη, όπως άλλωστε είναι και η χρησιμότητά τους. Τα φοράς, περπατάς και τα… πετάς. Στην κυριολεξία, όπου γουστάρεις. Ακόμη και στη μέση του δρόμου ή και οπουδήποτε αλλού εκτός από τους κάδους απορριμμάτων.
Φυσικά, όπως το παρελθόν μας έχει διδάξει, η περιβαλλοντική συνείδηση δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας ούτε συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματά μας ως λαού. Οι αμέτρητες παράνομες, αυτοσχέδιες χωματερές αλλά και η γενικότερη εικόνα των πόλεων ή των παραλιών μας αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες μιας νοοτροπίας την οποία δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε ακόμη και μετά τον… εξευρωπαϊσμό μας.
Α, όλα κι όλα! Στο θέμα των σκουπιδιών παραμένουμε «Έλληνες», αρνούμενοι να συμμορφωθούμε ή να παραδειγματιστούμε από άλλους και θεωρώντας σε μεγάλο βαθμό έννοιες και τάσεις όπως η ανακύκλωση και η διαχείριση των απορριμμάτων, νεωτερισμούς και «φλωριές» που δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα στην «μάτσο» κουλτούρα με την οποία μας μεγάλωσαν οι γονείς μας από τους οποίους μάθαμε ότι οποιοδήποτε σημείο της γης θεωρείται αποδεκτό ως χώρος απόθεσής τους, με μοναδική έγνοια μας να είναι όσο το δυνατόν πιο μακριά από το δικό μας σπίτι.
Στην περίπτωση των μασκών ή των γαντιών αυτή η άκρως αντικοινωνική συμπεριφορά καθίσταται ακόμη χειρότερη και απείρως πιο επικίνδυνη λόγω της φύσης των συγκεκριμένων αντικειμένων. Τα πετάμε, αφού τα χρησιμοποιήσουμε (συνήθως με λάθος τρόπο που δεν προστατεύει κανέναν) φορτώνοντας ακόμη ένα πρόβλημα στους γύρω μας, αλλά και στους ανθρώπους που εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας, οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα, πρέπει τώρα να έχουν το νου τους και για τυχόν μόλυνση από τον κορωνοϊό του τύπου της διπλανής πόρτας, που ενδεχομένως να είναι και της άποψης πως όλα αυτά είναι ένα καλοστημένο κόλπο κάποιων, ότι ιός ίσως να μην υπάρχει πια και πως «όλα αυτά οι… μπιπ τα κάνουν για να μας τρελάνουν, αλλά για καλό και για κακό ας πάρουμε καμιά χιλιάδα μάσκες»…
Θα νικήσουμε τον κορωνοϊό, αλλά όχι την βρωμερή νοοτροπία μας
Η κατάσταση έγινε τόσο άσχημη που ακόμη και οι Δήμοι μέσω των υπηρεσιών καθαριότητας απηύθυναν έκκληση στους πολίτες να σταματούν να συμπεριφέρονται σαν ναρκομανείς που πετούν σύριγγες και να δείξουν στοιχειώδη αστική ευγένεια κι ανθρώπινη συμπεριφορά, κάνοντας το κατά τα άλλα αυτονόητο. Πετώντας μάσκες και γάντια σε έναν κάδο σκουπιδιών.
Οι δύσκολες ώρες που όλοι βιώνουμε δεν θα κρατήσουν για πάντα. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί εμβόλιο, θεραπεία, αντίδραση στον COVID-19 και θα μπορέσουμε –επιτέλους- να ανασάνουμε και πάλι ελεύθερα.
Φαίνεται, όμως, ότι στην περίπτωσή μας θα ισχύσει αυτό που έγραφαν παλιότερα οι πινακίδες που μας ενημέρωναν για κάποιο δημόσιο έργο. «Η ταλαιπωρία είναι προσωρινή, το έργο θα κρατήσει για πάντα». Αν τώρα στη θέση του έργου βάλει κανείς την νοοτροπία, θα έχει πέσει μέσα… Ο κορωνοϊός (και η χρήση γαντιών ή μάσκας) είναι προσωρινή, η βρωμερή νοοτροπία μας, όμως, όχι.
