Όταν ήμουν στο τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο έγινα μπαμπάς ενός πανέμορφου αγοριού χωρίς να το περιμένω. Δεν ήταν κάτι που είχαμε σχεδιάσει με την κοπέλα μου. Ξαφνικά έπρεπε να δουλεύω full time και να παρέχω τα πάντα σε αυτό το παιδάκι μιας που η μαμά του επέλεξε να εξαφανιστεί και να μας αφήσει μόνους.
Αντί λοιπόν να απολαμβάνω τη ζωή μου και να περνάω καλά πέρασα τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτηση μαθαίνοντας πώς είναι να είσαι πατέρας. Ήταν σοκ και πρόκληση μαζί και πέρασα πολλές δύσκολες καταστάσεις, αλλά η εμπειρία αυτή μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Είμαι 29 ετών και ο γιος μου κοντεύει τα 7. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί και τον αγαπώ όσο τίποτα. Μεγάλωσα και έμαθα και εγώ πολλά μαζί του. Ευτυχώς που είχα τους γονείς μου στο πλάι μου και με βοήθησαν. Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρις αυτούς.
Κάποιοι λένε ότι στα 22 και στα 23 σου πρέπει να αρχίσεις σιγά-σιγά να ωριμάζεις. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν σκόπευα να το κάνω αυτό άμεσα, ο ερχομός όμως του παιδιού με ανάγκασε να το κάνω. Όταν έγινα μπαμπάς το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Είμαι παιδί. Πώς θα μεγαλώσω ένα άλλο παιδί;».
Μπορεί να ήμουν φοιτητής, αλλά δεν ήξερα ούτε πλυντήριο να βάζω ούτε να πλένω ούτε να καθαρίζω ούτε να μαγειρεύω. Κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ τα ντελίβερι έκαναν ουρά έξω από το σπίτι μου. Μου άρεσαν πολύ τα βιντεοπαιχνίδια και έμενα ξύπνιος μέχρι αργά. Δεν είχα μάθει ακόμα να αναλαμβάνω ευθύνες. Ήμουν παιδί.
Όταν έγινα πατέρας, άλλαξαν τα πάντα. Δεν υπήρχε ρουχαλάκι του που να το αφήσω άπλυτο. Είχε πάντα ρούχα, πετσετούλες, σεντονάκια και πυτζαμάκια καθαρά, όλα σιδερωμένα και διπλωμένα στο συρτάρι τους. Έμαθα να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω νωρίς, να μαγειρεύω και να μεγαλώνω με αξιοπρέπεια το γιο μου.
Δεν λέω πως δεν υπήρχαν φορές που θα ήθελα να ήμουν έξω με τους φίλους μου. Ήμουν μόνο 23 όταν έγινα μπαμπάς και κάθε που έβλεπα τους φίλους μου που ήταν ανέμελοι χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις να είναι έξω, να πίνουν, να ξενυχτούν και να περνάνε καλά, ζήλευα. Με τον καιρό οι προτεραιότητές μου μετατοπίστηκαν και έπαψα πια να ασχολούμαι. Πλέον ήμουν ένας πατέρας «ερωτευμένος» με το γιο του. Δεν με ενδιέφερε να βγω και να ξενυχτήσω.
Δεν γνώριζα κανέναν στην ηλικία μου που να έχει παιδί. Ήμουν ο μοναδικός. Είχα κάποιους φίλους που ήταν μεγαλύτεροι από μένα και είχαν κάνει οικογένεια, αλλά καμία σχέση με τα 23 που ήμουν εγώ. Οι πρώτοι γονείς που γνώρισα και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα ήταν στο νηπιαγωγείο. Ήταν από την αρχή σαφές ότι ήμουν πολύ πολύ μικρότερος από όλους τους. Δεν ήξερα τι να πω, πώς να τους μιλήσω, πώς να τους πλησιάσω. Ντρεπόμουν να πηγαίνω στα θεατρικά, στις γιορτές ή στους αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Ένιωσα ξανά σαν να ήμουν φοιτητής σε μία αίθουσα γεμάτη καθηγητές. Αυτό το συναίσθημα μου πήρε πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Η σκέψη που με βοήθησε περισσότερο ήταν ότι όλοι είμαστε γονείς και έχουμε τους ίδιους στόχους. Δεν είχε σημασία αν κάποιο ζευγάρι ήταν 40, 30, 20 χρονών.
Μπορεί να είχαν αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο αρκετά χρόνια πριν από μένα, αλλά στην παρούσα φάση ήμασταν στο ίδιο καράβι: Ανεξάρτητα από την ηλικία μας όλοι μαθαίναμε στα παιδιά μας πώς να παίζουν μπάλα, πώς να μιλούν σε κάποιον ηλικιωμένο και πώς να χρησιμοποιούν την τουαλέτα. Εμείς τα παρηγορούμε όταν βλέπουν κάποιον εφιάλτη. Η ηλικία του γονέα δεν παίζει κανένα ρόλο. Η αγάπη του για το παιδί μετράει.
Δεν είναι σωστό να συγχαίρεις έναν μόνο μπαμπά επειδή δεν παράτησε το παιδί του, επειδή δηλαδή έκανε το αυτονόητο.
Εκείνο που θα ήθελα να συμβουλεύσω τους μόνους γονείς, μπαμπάδες και μαμάδες είναι να ζητούν βοήθεια όταν νιώθουν ότι τη χρειάζονται. Τον πρώτο καιρό που ήμουν μπαμπάς και έψαχνα παράλληλα και για δουλειά, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που είχα ήθελα να βγω μία βόλτα ή ακόμα καλύτερα να πάρω έναν υπνάκο. Έβαζα το κεφάλι μου κάτω από το παγωμένο νερό για να καταφέρω να μείνω ξύπνιος. Ήμουν πεισματάρης και η αίσθηση του καθήκοντος ήταν έντονη μέσα μου. Ήθελα να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο με το γιο μου. Δεν μπορούσα να ζήσω μακριά του.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και οι φορές που χρειάστηκα βοήθεια. Να ‘ναι καλά οι γονείς μου, να ‘ναι καλά και οι γειτόνισσες που είχαν μεγαλώσει ήδη τα παιδιά τους κατάφερα και να εργάζομαι και να κοιμάμαι καλά και να περνάω αρκετό ποιοτικό χρόνο με το γιο μου. Η βοήθεια υπήρξε το μεγαλύτερο δώρο για μένα.
Αυτό που έχω καταλάβει τα τελευταία χρόνια είναι ότι όποιος έχει την ευκαιρία να είναι κοντά στο παιδί του είναι το πιο τυχερό άτομο του πλανήτη και το πιο σημαντικό πράγμα αν θες να λέγεσαι καλός μπαμπάς είναι να προσπαθείς κάθε μέρα για το καλύτερο του παιδιού σου.
Ξέρω πως δεν είμαι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου. Μπερδεύομαι ακόμα όταν μαγειρεύω, κάνω λάθη όταν πλένω και όταν σιδερώνω τα ρούχα ή δεν ξέρω πώς θα βοηθήσω το παιδί μου σε κάτι τρελές ασκήσεις μαθηματικών. Στόχος μου είναι κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος απ’ ότι ήμουν χθες. Αυτό νομίζω είναι που σε ωριμάζει.
Μάριος Φ.
