Αντώνης Καφετζόπουλος: Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές και όχι μόνο παραγωγές με μεγαλύτερή του παλιά επιτυχία το διάσημο σίριαλ ”Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή” που υποδυόταν τον γυναικά πιστό φίλο του οδοντιάτρου συμπρωταγωνιστή του Γιώργου Παρτσαλάκη.
Αντώνης Καφετζόπουλος: Πώς προέκυψε η υποκριτική
Ο αγαπημένος ηθοποιός, Αντώνης Καφετζόπουλος γεννήθηκε το 1951 τελείωσε το δημοτικό στο Ζωγράφειο, ενώ το 1964 ήρθε πρόσφυγας στην Αθήνα και φοίτησε στο 8ο Γυμνάσιο Αρρένων. Η καταγωγή της οικογένειάς του είναι από τη Βουχωρίνα Βοΐου του νομού Κοζάνης. Το 1969 εισήχθη στο Οικονομικό και Πολιτικό τμήμα της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1971.
Αντώνης Καφετζόπουλος: Οι γάμοι και η προσωπική του ζωή
Στο παρελθόν έχει εργαστεί ως στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας και ως ηχολήπτης μουσικής, ενώ παράλληλα σπούδασε υποκριτική. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο ήταν κοντά στην Έλλη Λαμπέτη και στο έργο “Φιλουμένα Μαρτουράνο”, ενώ στην τηλεόραση έγινε γνωστός από την “Αστροφεγγιά” και “Το μινόρε της αυγής” και την “Παραγγελιά” στον κινηματογράφο.
Όσον αφορά τη σχέση του με τη Φαίη Κοκκινοπούλου, γνωρίζουμε ότι ο Αντώνης Καφετζόπουλος έχει παντρευτεί δύο φορές. Βρισκόταν σε σχέση εκτός γάμου για 25 χρόνια, μέχρι και τον Μάρτιο του 2016, οπότε ανακοινώθηκε ο χωρισμός τους, με την ηθοποιό Φαίη Κοκκινοπούλου, με την οποία έχει αποκτήσει έναν γιο τον Σπύρο γεννημένο το 1999. Από τον πρώτο του γάμο του απέκτησε το 1985 ακόμη έναν γιο, τον Γιώργο, ο οποίος επίσης ασχολείται με την υποκριτική.
Αντώνης και Σπύρος Καφετζόπουλος
Ο 23χρονος Σπύρος είναι ο γιος που έχει αποκτήσει ο Αντώνης Καφετζόπουλος με τη Φαίη Κοκκινοπούλου και όπως μπορείτε να δείτε μοιάζει αρκετά με τον πατέρα του. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος μπορεί μέσα από τους ρόλους τους να κάνει τον κόσμο να γελάει ωστόσο ο ίδιος πάλεψε με την κατάθλιψη.
«Υπάρχει ένα ιστορικό στην οικογένεια, ο παππούς μου αυτοκτόνησε, ο πατέρας μου πέρασε μια μεγάλη κρίση κατάθλιψης, ίσως όλα αυτά να σχετίζονται και με το δικό μου πρόβλημα ως προς το κομμάτι της κληρονομικότητας. Πλέον παίρνω τα φάρμακά μου και έχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν ένας άλλος άνθρωπος σε σχέση με το παρελθόν και τα βιώματα που κουβαλούσα.
Υπήρχαν περίοδοι που αποζητούσα την απομόνωση, ακόμη και όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, όλα αυτά τα θεωρούσα φυσιολογικά. Πίστευα ότι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και η ενασχόλησή μου με τα καλλιτεχνικά ήταν το τέλειο καμουφλάζ, το τέλειο άλλοθι για τη μη παραδοχή της πραγματικότητας. Είχα έντονες, δυσάρεστες στιγμές, αλλά τότε ήταν δύσκολο να το εξηγήσω και να το αποδεχτώ σαν πρόβλημα.
Δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Αυτό το κομμάτι της απομόνωσης, της αυτοκατηγορίας ήταν κάτι το τρομερό. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταλάβω ότι δεν πήγαινε άλλο… Αυτό το εσωτερικό μαστίγωμα που έκανα στον εαυτό μου, ότι για όλα φταίω, το αίσθημα απαισιοδοξίας που είχα για τα πάντα ήταν οι χαριστικές βολές…Ήταν εκείνη η στιγμή της ζωής μου που απευθύνθηκα σε έναν ψυχίατρο. Η διάγνωση ήταν κατάθλιψη».
Ένας υπέροχος ηθοποιός και άνθρωπος
